Zor sinirlenip kolay sakinleşiyor olmam. Başta güzel bir huymuş gibi gelsede mesela düşünün birine çok kızmışsınız ve tartışıyorsunuz fakat karşınızdaki öyle küçük bir şeyle kalbinizi alıyor ve kızdığınız her şey boşa gidiyor.
Ne yalan söyleyeyim bazenleri çabucak saman alevi misali parlayabiliyorum. O an birinin kafasını kırsam belki 1 saate felan pişman olurum o derece saman alevi yani.
hiç istemesem de, hayır diyebileceğim bir talep karşısında, hayır diyememek. ''hayır demeyi öğren artık'' sözleri kulağımda sürekli çınlarken bile, reel hayatta sırf karşı tarafı üzmemek adına bu olumsuz cevabı verememek.
çok basit bir örnek vereyim.
-hadi sigaraya gidelim yukarı? (diğeri)
-tamam (bu mal benim)
oysa hiç istemezsin çıkmayı, hatta yeni sigaradan gelmişsindir.
agresifim. kompleksliyim. saldırganım. perdelerimi kaldırınca kedi falan da çıkmıyor gayet sinirliyim. o bi arkadaş vardı psikoloğum diyen. onu bul bana sözlük. ihtiyacım var. beleşse tabi.
çok sevdiğim insanlar beni uzun süre üzseler de sineye çekiyorum maalesef. bu huyumu hiç sevmiyorum. ama sabrımın tükendiği, beynimin "çat!" diye uyardığı noktada o kişiyi sanki hiç öyle biri yaşamamış gibi siliyorum. bu yönümü çok seviyorum.
bir de asla haset etmem ama sevdiklerimi başkalarından çok kıskanıyorum, kimseyle paylaşmak istemiyorum. ister aile olsun, ister arkadaş. gerçi bu çok normal. insan sevdiği ölçüde sakınır.
bir de çok evhamlı ve kaygılıyım. bir iş halloluncaya kadar kendimi yiyip bitiriyorum. anksiyete böyle bir şey.
