kimseye göre yaşamam,genel yargılar,statü falan umrumda değil..kendim nerde,hangi işte mutluysam onu yaparım hep..çok şükür şu zamana kadar da hep iyi durumda oldum..
insanları terbiye etmek. Karşıdaki zat isterse 50 yaşında olsun, birkaç zaman içinde kendime saygılı bir insan haline Allahın izniyle dönüştürebiliyorum. istesem tamam mı, en pis lafları sokar pişman ederim ama iyi davranmaktan vazgeçmiyor ve Allah yardım ediyor. Şeytanla şeytan olursak cennet uzak çünkü.
kimsenin çektiği acıyı, yaşadığı sevinci, korktuğunda ya da sevindiğinde çığlık atarken ağzından saçalanan tükürüklerini, büyüyen gözbebeklerini, hasta yatağındaki ne zaman iyileşirim umudunu ya da ölümden korkan aşağılıkların korkularını hissetmemem.
Favorim,
Insanoğlundan gelebilecek her türlü sevme, üzüntü vs gibi duygulardan mümkün olduğunca arınmayı başarabilmiş olmam.
öfkelendiğim zaman içime atamamam, eğer yapabilsem nolur nolmaz diye kesin sakin kalırdım ve sonra içim içimi yerdi, ama yapamıyorum ve bi anda her şeyi ortaya dökünce inanılmaz rahatlıyorum.
kin tutabilmem ve bunu bi moral bozukluğu haline getirmemem. özdeyişlerde geçiyor, tutmayanlar akıllıdır falan diye. yok öyle bir şey. ben zekiyim demiyorum ama her şeyi unutursanız günün birinde ortada tek saf siz kalırsınız, öyle pembe bir dünya yok maalesef.
son olarak, sevdiğim insanlardan kopmamak için elimden geleni yaparım. gurur falan umrumda olmaz pek. ama gerçekten sevilecek insan çok olmuyor zaten.
Alman disiplini var ben de.
Öğrenmeye çok merakliyim.
Bi seyi almak\basarmak istedim mi yapmadan birakmiyorum.
Bi de bu ülke insanina kıyasla fazla düşünüyorum.
Vicdanimin sesine hep kulak veririm ayrica kimsenin hakkina bilerek girmem.kul hakkina cok onem veririm.arkadaslarim hep cok guvenilir oldugumu soylerler bana soylenen seyi asla baskasindan duyamaz kimse.
