elimi tutmasını çok istemiştim, bir de gözlerime bakmasını. o bakıyordu ama bana değil, aslında nereye baktığı bile belli değildi, bakışları öyle anlamsızdı. benim dokunuşlarıma tepki veriyordu yalnızca. biraz gülümsemeye başladığında dünyalar benim oldu. elimi sıkıca tuttuğunda ise, aramızda tam istediğim türden bir bağın kurulduğunu hissettim. hele "anne" demeye çalışması yaşayabileceğim en büyük mutluluktu. şimdi büyüdü, kocaman bir kız oldu, bazen beni kucaklayacak kadar hatta. ben onu sevmek için doğurmuştum, gerçekten de çok sevdim.
