Affedememek.
Ustelik insan affetmeye kendinden başlamış onu bile tam beceremedim.
En basitinden en ağırına kadar hiçbir şeyi affedemiyorum. Bu ağırlıklar da beni yere çekiyor. Zorlanıyorum. Biraz da kinciyim. Malesef.
Fazla gercekci dusundugum icin ask acisi vs durumlardan muzdarip olan arkadaslarima bagirmaktan baska sekilde yardimci olamiyorum. Bugunlerdeki en belirgin ozelligim bu sanirim.
Çok güzel bir insan değilim yani sadece dış görünüşümle akıllarda kalan bir tipleme hiç değilim ama insanlar üzerinde (sadece istediğim zamanlarda) etki bırakabilir akılda yer edinebilirim. Çoğu insanda türlü türlü duygular uyandırır her daim kendi düşündüklerimle insanlara bir şeyleri sorgulatırım.
ansızın sokağa çıkıp kalabalık içinden hiç tanımadığınız birini çevirip güvenseniz benim bulup güvendiklerim kadar nankörünü hainini hırsızını şerefsizini bulamazsınız.
(bkz: alkışlarla yaşıyorum)
