küçüklüğümde sadece bayramlıklarım olmadığı için üzülürdüm,sevemezdim bayramları...şimdi gene sevemiyorum itile kakıla büyüdüğün bir dönemden,yükseklere en yükseklere tek başına çıkmak...şimdi üzülmüyorum,içim acımıyo diğer insanlarla da kıyaslamıyorum kendimi. onların var benım yok demıyorum herseyım var. ama ınsan gormek ıstemıyorum artık.herkesı tanıdıkca,kendımı daha cok sevdım.kendımı daha cok sevdıkce ıcımdekı o yaranın kabugu daha da sertlestı.ne ben kırabılırım sımdı,ne de baskası. değil el öpmek; bayram havasını daha solumuyo ciğerlerim,onun heyecanını atmıyor kalbim.kusarım bütün yapmacık olan şeyleri.
