"Aynı değil her baharın çiçeği dalı
Ellerini hangi su yıkar ortalık malı
Böldü sabır
Çekti kopardı seni
Bittin
Sığ yüzüne kapattığın saçlarımı
Kestim."
Bazen insan öyle şeylerden vazgeçebiliyorki aklı bile almıyor nasıl yaptım ben bunu diye. Neden vazgeçtiğini, acı çekeceğini bildiği halde sırf karşısındaki insanın bu şekilde daha mutlu olacağını düşününce zorla da olsa yapabiliyor. Daha sonra özleyeceği gözleri, gülümsemesi, bir selam vermesini bile özleyeceğini biliyor ama bir adım atamıyor. Hani derler gidene mi zor gelir kalana mı diye. Gidene zor gelir bence. Çünkü bana çok zor geldi arkamda beni beklediğini bile bile dönemediğim için. Ara ara hala haberini alıyorum ama eskisi kadar kötü olmadığını duyuyorum. En zora düştüğünde arayacağı ilk kişinin ben olmadığını bildiğimde çektiğim acı hala bende ilk günkü gibiyken onun içinin yangınının dinmesi beni onun için mutlu ediyor.
Benim içimde hep bir pişmanlık olacak bundan eminim ama o mutlu olsun yeter ki...
i was standing on a corner
when i heard my mama warn me
"stay away from that kind
she's bad news my boy
she'll use you like a toy
and she'll rob you all blind"
