sözlük yazarlarının hafızalarında yer etmiş dram ve komedi arası olaylardır. örneğin;
tarihde bir gün anaokulundayız. böyle törenlerde ailelerin oturması için inşa edilmiş betondan bir tirübün vardı okulda. onun en sağında koltukların bittiği yerde korkuluk tarzı ama kaymaya müsait bir beton çıkıntı vardı. biz her tenefüs o çıkıntının üstünden aşağı doğru kayardık. gene bir tenefüs kayarken kızın biri geldi bende kayıcam dedi. "anaaaa". tarihde görülmemiş olay oradan bir kızın kayması. ben hemen faşizm yaptım tabi ve sen kızsın kayamazsınki dedim. yok dedi kayarım kayamazsın kayarım kayamazsın kayarım derken arkadaşlarında gazıyla dur bakalım ne yapıcak modunda tiribünlerin ortasında yukarı doğru bu kıza bakaraktan beklemeye koyulduk bakalım kayabilecek mi diye. bu başladı kaymaya. anaaaa kız geliyo. tükürdüğümü yalatacak bana. tam ortalara geldiğinde sen kıza koy tekmeyi. kız tirübünden aşağı uçtu. ağız burun resmen kan fışkırıyo. o halini görmemle başıma gelecekleri anlasamda havamı atmadan geçmedim. kayamadıki kayamadıkiii.
ertesi gün elimde tüplü çikolatamla güle oynaya geldim gene okula ve kız yok. iyi dedim bugünde rahatız. bir iki ders geçdi geçmedi dersdeyiz kapı çaldı. dınınını gelen kız ve annesi. kız mumya gibi sarılmış. bi' gözler görünüyo. hocaya şikayet ettiler. bunlar aldı beni ortaya yer misin yemez misin ağzımı burnumu kırdılar. top ettiler resmen.
başıma gelen bir trajik olayda babamın köpeğim çapkın'ı veterinere götürürken kaza yapmasıdır. o zamanlar 6 yaşındayım ve beyin henüz işlevini tam olarak yerine getiremiyor.
balkondan bakınırken sokağın ucundan önce bir trafik polisi sonra bir çekici sonrada babamın arabasınn hurda hali göründü. ve hiç tepki vermedim. içimden "lan babama bir şey olmuş olabilir ağlamalısın cezax ağlamalısın" diyordum. ama nafile. evin bütün ahalisi hönkürerek göz yaşlarından nehir oluştururken ben kendimi ağlamak için zorlamaya devam ediyordum. evet ağladım sonunda. ama babama değil. köpeğim kaçmış aq. benim biricik köpeğim kazadan sonra firar etmiş. başladım ağlamaya köpeğimi isterimde isterim. annemin "ne gerizekalı çocuk ya bu" bakışları arasında köpeği babama tercih etmiştim. allahtan babamda sıyrık bile yokmuş. ama o günden sonra çapkın'ı hiç görmedim. çocuk aklı, kokuyla köpeğin evin yolunu bulacağını sanarak aylarımı geçirdim. ama dönmedi.
7.5 yıl önce ağzından burnumdan kan gelmesi ve sabaha kadar durmaması.akabinde hastaneye yatırılmam ile böbreklerimin iflas ettiğinin ortaya çıkması ve haftada 3 seans diyaliz makinesine bağlanmaya mahkum olmam.
o sırada kendi odamda bilgisayarda maç yapıyordum . maç yaparken aklıma birden porno izlemek geldi açıyım dedim . o zamanlar telefondan izlemek çok zordu malesef bende bilgisayardan açıp izliyordum .
her neyse açtım pornoyu seyrediyorum otuz biri çektim falan bizimkiler fark etmedi bende bilgisayarı kapattım biraz gitar çalıyım dedim .
annem de bu sırada yanıma geldi oğlum yemek yer misin ? dedi bende tamam anne dedim mutfağa geçtim . sonra babam bana bilgisayar açık mı ? dedi bende kapalı olduğunu söyledim . sonra babam at yarışı sonuçlarına bakmak için bilgisayara geçti .
ben tabi olacaklardan habersiz yemek yiyordum derken babam birden aklıma internet explorer'in son sekmesinde kaldığını hatırladım hemen koşarak babamın yanına gittim . babamın önüne geçtim salak salak danslar etmeye başladım oyun oynadım babam el şakası falan yaptım çünkü internet explorer'in son sekmesi çıkmıştı ve porno vardı . babam görmesin diye 5 dakika uğraştım , ajdar gibi oynadım , hopladım zıpladım , serdar ortaç söyledim babam en sonunda küfür etti beni kovdu derken elektrikler kesildi .
ne enteresandır ki babam o pornoyu görmedi . sonra zaten bilgisayarı açtığımda sekme gitmişti .
işte öyle trajik ve enteresan bir olay yaşamıştım .
yaşadığım daha kötü bir olay için ise okumanızı tavsiye ederim arkadaşlar . *
2008 yılında istanbulda bir konut projesinde saha mühendisi olarak göreve başlamıştım. ben ve bir arkadaşım inşaat alanına yakın bir yerde kiralanmış bir evde kalıyorduk. diğer işçilerse şantiyede kendilene tahsis edilen odalarda. mevsim kıştı. şantiyedeki arkadaşlar ısınmak için genellikle elektrikli ısıtıcı kullanmakta idi. bir gece yarısı telefon geldi. şantiyede yangın çıktı diye. hemen arabaya atlayıp şantiyeye gittik. kule vinç operatörünün bulunduğu odada yangın çıkmıştı. adam gece vakti kaldığı odasından elektrik sobasını açarak dışarı çıkmış. ne için çıktığını bilmiyorum. elektrik sobası içten içten yanındaki koltuğu tutuşturmuş sanırım. geri döndüğünde ise dumanları görmüş ve birden parlayan bir alev yüzünü hedef almış elleriyle yüzünü kapatmış, ama gel gör ki elleri yanmaktan kurtulamamıştı. şantiye vardığımızda yangını söndürmüşlerdi. elemanı hemen arabaya attık doğru hastaneye gittik. elleri su topladığı için kocaman olmuştu. gittğimiz hastanede yanık ünitesi yoktu. adam inim inim inlemekte idi. pansumanla gönderdiler bizi. vakıf gureba hastanesine gitmemizi söylediler. dışarısı buz gibi idi. yanan ellerinin acısını bir nebze dindirebilmek için ellerini camdan dışarı sarkıtıyordu eleman. hastaneye vardığımızda hemen müdahale ettiler. yanmış ve kabarmış deri parçalarını temizleyip, özel bir merhemle sargıya aldılar iki elini de. elemana 2 hafta rapor verip gönderdik izine. geri döndüğünde tamamen iyileşmişti ama yanık izleri hala durmakta idi. zor zamanlarda geçmekte imiş. eşinden boşanmıştı ve eşi kendi çocuğunu ona göstermek istemiyordu. geceleri sürekli içki içmeye gittiğini söyledi arkadaşlar daha sonradan. o gecelerden birine denk gelmişti bu olay. sızıp kalsa belki de ölebilirdi çıkan yangında. düşününce yaşantımızın gerçekten pamuk ipliğine bağlı olduğunu daha iyi anlıyor insan.
yağmurun ıslaklığından kıvrıldığı yerde titreyen o köpeği gördüğüm andır. aklıma geldikçe gözlerim dolar. canım benim hiç üşüme sen olur mu, kıyamam o narin bedenine.
Kopege bir araba carpip kacmisti. Ve kopek yavrularini korurken bu hale gelmisti. Ayaginin birisine basamiyordu sekerek kaldirima gitti ve orada aci dolu sesler cikardi. Veterinere goturmek istedim orda agladim ama annem alikoydu beni. Yazik o hayvancagiza...
kollarını mayından kaybetmiş çocuğu gördüğüm an. Gözleri ağlamaktan kan çanağına dönmüş, ayağında bir çift terlik, yarı çıplak oturuyordu. Dünyadaki bu saçma ve gereksiz düzene lanet ettim, ağladım yanına oturup.
Haketmediğimiz bir hayatı yaşadığımı anladım.
halamın kanserden öldüğü andır. küçüktüm belki 5 belki de 6 yaşındaydim. halam bizimle birlikte yaşıyordu ve kanser hastasiydi. çok zordu onu öyle görmek. herkesin ölümünü beklediği artık tüm çarelerin tükendiği bir anda beni sokağa göndermişler oyun oynamamı söylemişlerdi. biliyordum fakat ne olacağını az.çok tahmin edebiliyordum, yalnızdım sokakta ve oturdum evin önüne rüzgârlı bir gündü onu da hatırlıyorum toz toprak, kurumus yapraklar uçuşuyordu ama ben tek bir noktaya sadece eve odaklanmıştım ve beklediğim oldu, o yaprakların hışırtısı yüreğimi yırtan acı bir çığlıkla doldu, kızım, bu ses nenenimdi biliyordum... aynı anda üşüdüm ve gözlerimden yaşlar aktı. dakikalar sonra babam geldi yanıma, hayat bu işte dedi gözlerinden yaşlar akarak. o günü hiçbir zaman unutmayacağım sözlük...
dünyadaki masum insanların öldüğünü, acı çektiğini, işkence yapıldığını, vurulduğunu gördükçe duygusallaşıyorum. Daha kendi türümüze acımıyoruz, hayvanlara acıyan insanları gördükçe iğreniyorum.
Yapmayın, aç bir çocuk para istese, evsiz biri yemek istese siktiri çekiyorsunuz, yapmayın, bari burada yazmayın.
aslında çok fazladır ama insanın unutamadığı anları oluyor.
üniversite bitiminde ilk eve dönen olarak son saatlerimde geçirdiğim süreç.
son günümün şerefine canlı müziğe gidildi gurup halinde.
daha sonra akşam olduğunda çarşıdan otogara kadar yüründü.
ne tam olarak düşünebiliyor insan ne tam olarak eğlenebiliyor.
otobüse binmeden önce ve binip o pencereden dışarıdaki aşağı yukarı 10 kişiye bakmak var ya...
hele bir tane canım dediğin arkadaşın zırıl zırıl ağlıyorsa.
ağlama inerim dediğimde kapıya gelişi mesela, unutamam.
Öğretmenler gününde hediye almak için para istedim yoktu.babamın yarı kullanılmış kalemini götürdüm.durumu anlayaşla karşılayıp destek olsun diye söylediğim arkadaş sınıfa yaydı,hocada kalemi almayayım ben diye geri çevirdi niyeti kalemi babamın kullanmasıydı o yüzden.ama o gün orada dalga geçen arkadaşlara karşı utandım hemde çok daha küçücüktüm ve keşke ölseydim diye iç getirdim.
koşuyolu'nda yapmış olduğumuz kazının başında fotoğraf çekiyodum, baldırları kafam kadar olan mini etekli bi hatun geçti, anna kournikova'nın ikizi sanki, önce caddenin ilerisine doğru turladı, daha sonra geri döndü, ardından yavaş yavaş yanıma gelmeye başladı, ben de beyaz baretimi çıkartarak saçlarımı düzelttim, o sıra yanıma geldi, ''saçının önünü inek dillemiş sanki ihi ihi '' demedi tabi, ''marmara university ? '' dedi. önce carrefour tarafına baktım, ardından e-5 tarafına, tekrar carrefour tarafına, aklıma cem yılmaz'ın faruk eczanesiii hikayesi geldi, ve sonra dedim ki, '' ı know, but ı can't explain '', hatun o kadar saf ve o kadar güzel ki, biraz cesaretim olsa ben sizi götüreyim isterseniz diyecektim, ki onu diyebilseydim kesin gelirdi de, onu da diyemedim, ardından küçük valizini zorla taşıyarak uzaklaştı yanımdan, senin ben tipini seveyim senden bi cacık olmaz iki darp bi messi dedim içimden, hatta dışımdan.
Okulda sınav zamanı hocanın odasında hocaya birkaç öğrenci soru sormaktayız. Kanun lazım oldu. Hoca bizden rica etti. Kanunlar kütüphanede üst üste duruyor. Ben atıldım almak için. Kanunlardan biri yere düştü. Yere düşen kanunun, sağlam olan değil, kanunlardan sayfaları kopmuş sonra yapıştırılmış olanı olduğunu tahmin etmek zor değil tabi, hayat özetim. *
