bugün bir fotokopi işi için fotokopi odasının önünde bekliyordum okulda. benden önce bir kadın gelmiş, sınav kağıdı çıkartıyordu, hoca imiş anlayacağınız. bir kaç tane kağıttan 30'lu falan çıkartıyor. sonra bana döndü, "sizinkiler nasıl olacaktı" diye sordu. hepsinden teker teker çıkaracaktım. "ben bunları da bitirsem olur mu?" diye sordu tekrar. çok nazikti, zaten benden de önce gelmişti, "tabii." dedim.
çektirdiği kağıtlara ucundan baktım, fransızca bir şeyler yazıyor. "fransızca?" diye sordum, "aynen." diye yanıtladı. "benim de lisede iken ikinci yabancı dilim fransızca idi." deyince, mutlu oldu, geldiğim okulumu, şimdiki bölümümü ve saire sordu. "belki seneye öğrencim olursun?" deyince, "kısmet, alabilirsem dersinizi neden olmasın?" dedim.
aslında fransızca'ya hep ilgim olmuştur ama bizim okulda batı yabancı dillerini (almanca-fransızca-ispanyolca) alabilmek mucizedir. dersler seçilmeye başladıktan sonra beş dakika içinde tek bir yer dahi kalmaz. insanlar kayıtlı olmadıkları halde derslere gidip hocanın gözüne girmeye çalışarak dersin öğrencisi olmaya çalışıyorlar.
neyse, hocanın fotokopi işi bitti. okulda hoca olduğu için para ödemesi gerekmiyor, ama sayıyı bir çeteleye yazması gerekiyordu. sayıyı, fotokopiyi çeken adamla hesaplamaya çalışırken, ben kafadan hesaplayıp söyleyiverdim. gerçekten çok şaşırmıştı. "senin matematik iyiymiş." falan demeye başladı. halbuki ortada matematik içeren bir durum yok. sırf dört işlem.
gözlemlerimden çıkardığım kadarıyla, dil hocalarının ekseriyetle çoğunluğu matematiğe karşı büyük bir antipati-korku-ön yargı taşıyorlar. bu nedenle en ufak bir hesaplamaya dahi devasa bir matematik uzmanlığı gibi bakıyorlar. "sen kesinlikle seneye sınıfımda olmalısın. ben fra101 hocasıyım, bir sonraki dönem görüşürüz" falan deyip ismimi falan aldı. hoşça ayrıldık.
burada beni daha çok mutlu eden durum, normalde hiç konuşkan olmayan bendenizin, tanımadığım birisiyle kolayca iletişime geçmem, üstüne bir de çok büyük bir ayrıcalık elde etmem. günümün kalanını bildiğin mutlu geçirdim sözlük.
Hemen hemen son bir aydır her sabah iş yerine gelirken, plaza girişinde tasmalı, evcil, kül renginde tatlı bir kediyle karşılaşmaya başladım. kediyle artık her gün günaydınlaşıyorum ve kapının şifresini girmem için beni bekliyor. Sonra asansörü bekliyoruz beraber. kedinin 7. katta yaşadığını öğrendikten sonra her gün asansörle onu 7. Kata bırakmaya başladım. her çıkışında bana miyav deyip öyle gidiyor. Dün sabah kediyi bina girişinde göremedim. ofisin olduğu kata çıkınca ofisin kapısının önünde iş yerindeki aptalları kediyi seviyorken buldum. beni görünce fıtı fıtı yanıma geldi. yine gayet normal bir şekilde kediye günaydın deyip, şaşkın bakışlar arasında asansöre yürüdük beraber. sanki çok normal bi durummuş gibi asansöre binip onu 7. kata bırakıp ofise geri döndüm tekrar. kedinin asansöre benimle yürürken arkamızdaki şaşkın bakışlı aptallara sizin yapacağınız işi sikiyim bakışı atması muazzamdı. Yakın zamanda bi puba gidip beraber içer, beraber maç falan izleyebiliriz bu gidişle. Baya ahbap olduk.
yolda yururken onumdeki kisi cebinden bir sey cikartirken kredi kartini yere dusurdu. benden iki adim ondeki hanimefendi yerden kredi kartini alip kosa kosa adama yetisti ve kartini verdi. adam mutlu mesut yoluna devam ederken ayni adam bu sefer sahibinin actikan sonra kapinin uzerinde unuttugu anahtari gorup dukkan sahibini uyarip anahtari teslim etti.
otuz-kirk saniye icinde gerceklesen bu olaylardan yine anladim ki iyilikten maraz dogmuyor. iyilik beraberinde baska bir iyiligi getiriyor. iyi dusunmeye devam..
