en son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum ama bu aralar ağlamaya yer aradığım bi gerçek.Kaskatı kalbim belki gözyaşlarıyla yumuşar diye düşünüyorum ama maalesef duygu olmadan gözyaşı, gözyaşı olmadan kalp olmuyor.
Az önce evdeki son pirinç ve yağ ile pilav yaptım. Içine patates ve soğan da koymuştum tat olsun diye ama suyu ve tuzu fazla kaçırmışım. Hem lapa hem tuzlu oldu. Şimdi gözümden akan yaşla arap kağıdı ıslatıyorum tütün saracam. Dertliyim üzerine gelme sözlük.
Yanında büyüdüğüm, kendimi bildim bileli baba dediğim Dayımın vefatında.
Sabaha kadar avaze tenhayi dinleyip elim ağzımda için için ağlamıştım 5- 6 saat. Hıçkırarak değil, sesimi bastırarak, nefessiz kalacak şekilde.
Bir de o.
O işte. Yazdırmayın adını.
ilk bırakıp gittiğinde. Oralarda yakında bir park vardı, elimle ağaçtan destek alıp ağlamıştım bir az.
Onun dışında düşünce bile ağlamayan bir çocuktum. Erkekler ağlamaz, kural sert.
her an ağlayabilirim, kendimi üzgün ya da kızgın hissettiğim her an. bazen de kendimi yeterince ifade edemediğimde ya da ifade edemeyeceğimi düşündüğümde.
