Sanıyorum bes yasındayım, anasınıfından bir yıl öncesiydi. Daha kocaeli depremi olmamıs, eski evimizde oturuyorduk. Tüm komsularımız babamların yakın arkadaslarıydı, cogunun babası deniz astsubayıydı ve seyre cıkar altı ay belki bir yıl gelmezlerdi . Böyle bir evde toplanırdık cogu zaman ,bize upuzuun yer yatagı acarlardı koyun koyuna uyurduk arkadaslarımla. Annelerimiz sohbet ederlerdi sabahlara kadar, eslerinin hasretini öyle dindirirlerdi bi nebze. Pazara carsıya birlikte giderlerdi, yine o günlerden birinde pazar girişinde kus cıvıltıları duyduk. yaslı bir amca kolinin içinde civciv satıyor. Arkadasım süleymanla kosturduk hemen önüne kolinin. Sevebilir miyiz lütfen diye sordu. Hastalanır ölürler ama dedigini hatırlıyorum amcanın.Boncuk boncuk aglamaya basladı süleyman, hasgül teyzem de dayanamadı bir tane alalım tamam dedi. Bir tanesinin üşüyecegini söyleyince amca üç tane koydu minik kese gibi kagıda. Ben annemin gözünün içine bakıyorum, ısrar etmedigim için annem bana da aldı iki tane. Nasıl mutluyum nasıl mutlu, cebimde sanal bebegim eve gidiyoruz. Hoplayıp zıplıyorum onları acıp acıp öpüyorum. Eve geldik, süleymanın üç tane var benimkiler üşür ölür mü anne diye sordum. Annemle üşümesinler diye ampul sallandırdık kutularına, onun ısısıyla sıcacık birbirilerine sokuluverdiler.
Annemin içeride yemek yaptıgı bir gün oje sürerken tırnaklarıma balkonda, yanımda onların da tırnaklarına sürdüm güzel kız olsunlar diye. Bayılıverdiler oje kokusuna, nasıl aglıyorum öldüler diye annem bi yandan masaj yapıyor tırnaklarındakileri temizliyor. Uyandı bi süre sonra hasibemle sıddıgım. Kocaman oldular üzerime atlıyorlardı yemlerken. Bakamıyoruz diye artık evde , kandıra tarafında bir köy ciftligine verdik. Kim bilir kimin sofrasına yemek oldunuz acaba.
yıl 2006. bruce lee'ye hayran olmaya başladığım zamanlar...
filmlerini tekrar tekrar izlerdim ve posterlerini duvara asardım. bruce Lee'nin yaptığı hareketleri odamda denerdim.
bir gece yatmadan önce her zamanki gibi bruce Lee posterinin karşısına geçip uzak doğu dövüşçülerinin verdiği selamı -iki yumruğunu önünde birleştirip başını önüne eğerek- verdim. babaannem kapı aralığından bunu görmüş. abartısız söylüyorum 1 ay bana Budizmin yanlış din olduğundan ve Kur'an mucizelerinden bahsetti.
yıllar sonra cevabını verebildim ama nafile.
-bizim torun da küçükken bir ara çıplak heriflerin resimlerini duvara asıp önünde ibadet ediyordu. Allah'a şükür kurtuldu, nasıl böyle düzeldi bilmiyorum.
-babaanne o adam dövüşçü ve sadece üstü çıplak. ben de ibadet etmiyordum selam veriyordum.
-cevap verme bana.
-tamam ya
çok değerli sözlük yazarlarının paylaştığı anılardır. ben de dilerseniz sizlerle bir anımı paylaşmak isterim. şimdi kahvelerinizi alın ve okuyun.
üniversite sonrası bile görüşmeye devam ettiğim lise arkadaşlarımla bir gün yine buluşmuştuk. bir mekandan başka bir mekana gitmek üzere, içimizden birinin arabasına doluştuk. aramızda benim çok iyi tanımadığım bir arkadaş daha vardı. bu yüzden de benim karışmadığım ve ilgilenmediğim bazı anı paylaşımları oluyordu. arabanın içerisinde, sıkışık halde varacağımız noktaya bir an önce varmak istemek dışında hiçbir şeyle ilgilenmiyordum. ne de olsa yüz ifadem de görünmüyordu. ben dışında herkes anlatılanlarla eğleniyor, gerekli yerlerde katılım gösteriyorlardı. arkadaşlarımızdan biri anlattığı şeyi bitirdikten sonra, "değil mi tavşan" dedi? gayet sıcak bir şekilde. gülmem gerekirken şunu söyledim, "özür dilerim, seni dinlemiyordum." hepsi güldü bana.
Dün 1 den 8. Sınıfa kadar okuduğum okuluma gittim bahçedeki banka oturdum. Çeşmeden su içecektim fakat su akmıyordu ve çeşmeyi değiştirmişlerdi. Her neyse işte resimdeki duvarı gördüğümde gözlerim doldu. Tam okulun yan girişinde sürgülü kapı var. Oranın yanındaki duvar. Çoğu kişinin el izi var burada. Müşerref ya da davut hoca eşliğinde ellerimizi boyayıp duvara el izimizi bırakmıştık. Fotoğrafta görünmeyen kısımlarda da el izleri var fakat benim el izin fotoğraftakilerden biri.
Askerlik zamanım gelmişti. Ülkede terör vardı. Kahvede çay içerken Mahallemizin sevileni hüseyin abi gelmişti. Ne düşünuyorsun böyle derin derin diye sordu. Durumu anlattım.. Benim kollarım uzun sana bir güzellik yapacam artık o iş bende güzel bir yere göndercez seni dedi. iyi bari dedim ama pek aldırış etmedim yapamaz sandım. Neyse 2 gün sonra tekrar denk geldi, senin iş tamam miku dedi. Vay amk bu adam neymiş diye kendime kendime derken gel abi sana bir yemek soyliyim dedim ve ocakbaşına götürdüm. Affedersiniz ama baya da buyuk bir para odedim. Neyse benim yer bir açıklandı mardin/midyat! Tabi ben bir şoka girdim amk! Derken hüseyin abi geldi kahveye ne oldu miku dedi? Daha ne olsun mardin midyat a gonderdin dedim. Allah allah dur ben o işe el atıcam senden çıktı artık o iş bende dedi gene. Aman abi artık müdahale etmede ülke sınırları içinde kalayım diye haykırınca kahvedekiler gülerken sandlyelerden yuvarlandı amk! Bu da böyle bir anım..
Ders kitaplarimin(hukuk) pahali olmasi sitemli konusmami bölen bir solcu: "yeaaw korsanları var bunların heheh neden almıyorsun (dahiyane bir fikir buldugunu sandi)" sözüne; ben şu an haksızlık, hırsızlık yaparsam hakki nasil savunacam ey embesil(embesili içimden söyledim tabi) diye karşılık verince kendisiyle çeliştiğini hemen anladi, utandi ve tren gibi uzaklasti. bu da böyle bir animdir.
sene 2002 mi 2001 mi ne. o zamanlar veledim daha dünyadan bihaber. her çocuk gibi top peşinde koşar, kral tv top 20 listesinde gökhan özen'in aramazsan arama adlı şarkısının 56 haftadır süren liderliğine içten içe alkış tutardım * . Bir akşam, ortalama her türk ailesi gibi merhum savaş ay'ın sunduğu a takımı adlı programı izlerken, gelen son dakika haberi ile tüm konuklar sarsılmıştı. Reji beyin kulağına fısıldadığına göre yıldız tilbe antalya konseri sonrası altın vuruş yaparak hayatına son vermişti. tabi tüm konuklar telaşlı, teyzem filan da bizde böyle ekrana kitlendiler " az ses ver şunaaaa " filan böyle ne olduğunu algılamaya çalışıyordum. yıldız tilbe kim amk ? şarkıcı değil miydi o karı ? e popçu o niye intihar etsin ? ayrıca altın vuruş ne ? tabancayla mı geziyomuş ? tek kurşunla öldüğü için mi altın vuruş ? sorularıyla kafayı deliriyordum. galiba yatmıştım ve o haberin yalan olduğunu günler sonra öğrenmiştim. o günden beri yıldız tilbe'ye bi şüpheli yaklaşırım hep. Ne zaman twitterda " iyi geceler hepinize " derse aha dedim gidiyo kadın öldürecek kendini diyorum. altın vuruşu da öğrendim tabi.. keşke öğrenmeseydim... birazdan deneyeceğim umarım acısız bi ölüm olur benim için... beni gösterecek bi a takımı yok tabi... ahahhaa yok lan yok kim bulmuş da vurmuş altından swh öyle gizemli bitireyim istedim. Bu da böyle bi anımdır.
iş yerinde evimin yakın olduğu bir arkadaş var. Akşamları beraber geliyoruz. Bugün gelirken de bekleme gelmicek, siz ayrılacaksınız falan dedi ağlattı beni pç. Aonra da tamam ağlama falan diyor. insanların içinde ağlayınca utanacağımı mı sanıyorsun dedim. Upraştı biraz daha gelmicek falan diye. Sonra telefon çaldı. Akşama yemek yap sana geliyorum diye. Tabi benim ağız kulaklara vardı Arkadaş da kaldı öyle.
eskiden anılar kül oluyordu sözlük, ya da bi' denizde boğuluyorlardı. şimdiyse bir anda yok oluyorlar, kayboluyorlar, kül ve duman bırakmadan yanıyorlar. böyle teknolojiye sözlük. anı bırakmadı.
Vakur versan varmış eskiden, idare hukuku hocası, gitmiş bir gün iş adamlarının olduğu bir toplantıya, sohbet muhabbet falan derken bizim hocayı epey sevmişler sonra da sormuşlar demişler ki işin ne senin bizim hoca memurum deyince estağfurullah çekmişler ortam gerim gerim gerilmiş.
Neden bilmiyorum ama derinden etkilendim ben bu hikayeden. ilk duyduğumda da böyle bir 5-10 dakika falan uzaklara bakmıştım boş, anlamsız. Bak yine tüylerim diken diken oldu. Zeki demirkubuz filmi gibi anı aq.
yer izmir. bir grup sap bir araya gelmişiz uzun bir aradan sonra demleniyoruz balçova'daki dut dibi'nde. her zamanki gibi bir şoför içmiyor servis icabı. daha sonra alsancak tarafına geçiyoruz, biraz da orada birşeyler içiyoruz. ardından tekrar inciraltı tarafına gidiyoruz kokoreç yemek için. ardından bir sahil turu rica ediyorum arkadaştan, sağolsun kırmıyor bizi gezdiriyor. daha sonra tutturuyorum havaalanına gidelim diye. buraları hatırlıyorum biraz. kuzenim gelecekmiş, onu almak istiyorum havaalanından. gecenin saat 3'ü. ortalığı yıkıyorum kuzenimi havaalanından alamayacak mıyım ben diye. işin garip yanı kuzenim sonraki hafta gelecek. vazgeçiremeyince beni havaalanına götürüyorlar, ayılana kadar duruyoruz orada. ayıldıktan sonra da oğlum kuzenim haftaya gelecekti benim diyorum, sakince dağılıyoruz. keşke ağzımla içseymişim.
yıl 2005, üniversite yıllarım, kütahya'da okuyorum. ev arkadaşımla birlikte müstakil bir evde kalıyoruz, merkeze yürümeyle 5-10 dakikalık mesafe. ana caddenin yanı, yol kenarında bir mahallenin köşesindeyiz. pek tekin olmayan bir mahalle. ev iki katlı, üst katta yaşlı ev sahibimiz kalıyor. ramazan ayındayız, kendisi tatil sebebiyle çocuklarının yanına gitmiş. ev arkadaşım da yok, evde tek başımayım.
akşamın kör saati, kapı çalıyor. açıyorum kapıyı karşımda 5-6 tane kazık kadar adam. içlerinde ufak tefek çocuklar da var. diliyle dişi arasında mırıldanıyorlar, ne istiyorsun diyorum cevap vermiyorlar. mal gibi karşımdaki adamların suratına bakıyorum, aynı dizilerde olduğu gibi kesişiyoruz. ne istiyorsunuz kardeşim ne var diyorum, yine cevap yok, ama mırıldanıyorlar birşeyler, anlaşılmıyor ne dedikleri.
o zamanlar da tipim böyle biraz alışılmışın dışında. saçlarım normalinden uzun ve dik, çenemdeki sakalım da baya bi uzun. üzerimde slipknot t-shirtü var, kulağımda da bir halka küpe.
bunlar beni beni böyle görünce mal sandı galiba, bir anda üzerime atlayıp gasp edecekler sanıyorum. bi yandan da oğlum burası öğrenci evi, en fazla dolaptaki biraları alırlar diyorum. öğrenim kredisini çekip ezeli zaten günler olmuş. bir halt yok ki soktuğumun evinde.
elemanların başı öne eğik, kimse bir şey söylemiyor. aynı dizilerdeki gibi, mal mal duruyor tipini siktiklerim. birşeyler mırıldanıyorlar ama anlaşılmıyor. küpecikli bir şey söylüyorlar. belki 2-3 dakika boyunca bu muhabbet devam ediyor.
kapıyı kapatıyorum tekrar. odama geçip camdan salaktan bakıyorum gittiler mi diye, binadan çıkan yok. sonra tekrar kapı çalıyor. önce koşarak mutfağa gidiyorum. elimi çekmeceye atıyorum, o an heyecanla elime gelen bıçak meyve bıçağı. siktiğimin meyve bıçağı evet. küçücük bir bıçak, bir halta yaramaz dandik bir malzeme. bakıyorum etrafta bıçak yok. muhtemelen lavabo içerisinde yığınla duran bulaşıkların en alt zemininde bir yerde saklanıyor. dolabı açıyorum, diğer elime de dolaptan bir bira alıyorum. sonra kapıya gidiyorum, kapıyı açıp, yere koyduğum birayı alıyorum ve "yeter ulan" diye bağırıyorum, birayı kapının köşesine vurup kırıyorum **, çıplak ayakla bunları kovalıyorum. bildiğin binadan çıkıyorum sokakta bunları kovalıyorum köşeye kadar, hepsi bir yere dağılıyor.
bir elimde meyve bıçağı, diğer elimde kırık bira şişesi naralar atıyorum mahallede. bildiğim tüm küfürleri ediyorum. sonra yavaş yavaş eve yürüyorum, yakıyorum bir sigara. ramazanda içmeme prensibime ara veriyorum, biraz içiyorum ve yatıyorum.
o tayfayı tekrar hiç görmüyorum. uzunca bir süre muşta ile geziyorum ama. arkadaşım minik de bir süre bizde kalıyor. evet tahmin edeceğiniz üzere minik pek minik değil.
aradan yıllar geçiyor, bir gün internette dolanırken kütahya ile ilgili bir habere denk geliyorum. manilerden falan bahsediyor, küpecik falan diyor. meğer küpecik diye bir mani varmış, ramazanda çocuklar kapıya gelir harçlık, şeker ıvır zıvır falan alırlarmış. ne bileyim ben adet olduğunu, hiç duymadığım mevzu yani. boşu boşuna tribe girmişim ve mahalleyi ayağa kaldırmışım.
Yurtta saygı duyup abi dediğimiz bir dingilin yüzünden Uşak'ta gece saat 1 gibi çıktığımız garajdaki köfteci yolculuğunda 6 saat kaybolduk. Gelin ben yolu biliyorum diye diye izmir yolundan Uşak'a giriş yaptık. Sabah 8 gibi yurda geri dönmüştük. Uşak lan burası nüfus 180.000 o zamanlar. Nasıl kaybolduk öyle anlamadım ama sağlam kaybolduk.
ortaokuldayken okula yürüyerek gitmekten bıkarak "allam nolur mümkünse evim okulun bahçesinde olsun." dedim. Dört sene yatılı okudum liseyi. Yurt okulun bahçesindeydi.
jandarma genel komutanlığının orada araba aküden kesti ( Araba arızalıydı, elektrik sisteminde sıkıntı var ) resmi polis arabası devriye atarken, bizi gördü. Geldi " gençler arabayı çalıştırın, trafiği kitliyorsunuz dedi " Abi, araba aküden kesti, bir takviye yapalım. dedim o da kabul etti.
özet : resmi polis arabasından akü takviyesi yaptım.
