Dogamizda var, olmekten tabi ki de korkacagiz. Dusunsene bir kere, bilincin kayboluyor, o kadar sene calismissin cabalamissin, kendini insa etmissin ve bir anda hepsi bitiyor ve sonsuza dek kayboluyor. Hangi akilli varlik korkmaz ki olumden?
Ölünce sevemem kızımı, hem kim göndericek okula, kim çekicek onu yemem bunu yemem kaprislerini. Kim bakıcak benim gibi gözlerine, kimin gözleri dolucak mezuniyet törenlerinde...
olum bicimine gore degisir sanirim, ben olum aninda cok aci cekmekten korkarim. mesela araba carpacak, o carpma aninda tum kemiklerinin kirildigini hissedeceksin..
ya da biri ates edecek sana, kursunun derini delip gectigini, ic organlarini parcaladigini hissedeceksin falan. cok korkunc bence.
tabiki bu kadar basit değil.
bu dünyada kalıp binlerce şiir yazıp gece gündüz şarkı söylemek, nefret edip sevmek, dans edip sarhoş olmak, dudağını çatlatan rüzgara karşı yürümek yada saçlarının rengini açan güneşin altında denize girmekten mahrum kalmak yeterli bir nedendir.
