Ilk yeğenim doğduğunda 8 yaşındaydım. Artık teyze olmanın mutluluğu içindeydim küçücük yaşta. Sorumluluklarımın arttığı ve büyüdüğümü düşünmeye başladım.
Doğduğu günün mutluluğu ile en sevdiğim, yanımdan bir an olsun ayırmadığım oyuncak Bebeğimi verdim.
Üstünden 11 yıl geçti ve ben bebeğimle karşılaştım.
Az evvel dedem aradı. Benim ona sormam gereken soruyu o bana sordu. Nasılsın? dedi, hal hatır sordu ve çok mahcup oldugumu hissettim. Ugramiyorsun hiç dedi. Gel bugün oturalım dedi yasağı unutarak. Yasakta nasıl çıkayım ki dede? Dedim. Yarın gel kızım dedi. Dedeni yalnız bırakma dedi. Bu durum beni o kadar duygulandırdı ki. ihmal ettiğimiz insanları belki yakında göremeyeceğiz. Bu göremeyis bize derin bı pişmanlık olarak geri kalacak belki de. Çok üzgünüm sözlük. Dedemi çok sevdiğim halde ona böyle hissettirdigim için üzgünüm.
