Anne babanın birbirine karşı en ağır ithamlarda bulunup boşanacaklarını söyledikten ve siz yıprandıktan bir süre sonra birbirlerine canımlı bitanemli konuşması.
Evlilik böyle bişey sanırım. Kafayı yedim.
Arkadaşlarımın hepsinin evlenmesi. Üniversiteden yeni mezun olmuşsunuz, gezin dolaşın, hayatınızı yaşayın, bok mu var da evleniyorsunuz? Ha bir de hiç tahmin edemeyeceğim insanlarla evlenmelerine çok şaşırdım.
az önce oldukça eski bir evin önünden geçiyordum. 3 ya da 3.5 yaşlarında bir çoçuk. ama o kadar tatlı ki sözlük anlatamam. sanki tipinin sevimliliği yetmiyormuş gibi birde canavar desenli o mor geceliği giymiş. annesi çıktı kapıdan, onu elinden tuttu ve hemen evin yanında ki bakkala girdiler. izlemeye devam ettiğimi farkında değilim. 2 dk sürmedi anne ve çoçuk elinde 1 ekmekle çıktılar. baktım içeri giriyorlar. muhtemelen annesi beni manyak falan sanmıştır.
durdurdum onları kendimi tanıttım (ne mânâ) "çocuğu biraz seveyim, izin verirsen de bakkaldan bişiler alayım" dedim. çocuğu başladım sevmeye 15 dakka falan annesinin değişik bakışlarına aldırmadan sevdim. çocuk bir utangaç bir utangaç ki sormayın. kötü bir niyetimin olmadığını göstermek için bakkal konusunda ısrar ettim. en son çocuğa şaplak atacaktım kıyamadım.
kıssadan hisse bakkala girdik. çocuğa her ne isterse almasını söyledim. tek götürdüm bilerek annesinden çekinmesin diye. annesi kapıda duruyor. çocuğun ne aldığına bakmadım. alıp alıp abiye veriyoruz.
ardından işle ilgili bir telefon geldi. her işte olduğu gibi benim işte sitreli. başladık konuşmaya bu arabada alakası yok ama azcık azar yedim. neyse efenim poşetler hazırdı. parayı ödedim ve annesine vermeden önce çoçukla tekrar biraz oynadım. o sıra anne içeri girmiş ablasını yollamış ufaklık için. çocuğu verdim de poşetler ben de kalmış sözlük! telefondan sonra akıl mı kaldı bende!
geri döndüm fellik fellik çocuğu arıyorum. gösterdim gösterdim vermedim resmen. onun yerinde olsam affetmem kendimi. annesi diyodur ben bi manyaklık sezdim diye.
otobüsteyim evi tekrar bulursam editlerim baktınız ses yok üzerime toprak atın. nölüüüür..
ankara'da bir kamu kurumunun yerleşkesini yapıyoruz. neyse bitime yakın, kurum personelleri üst katlara yerleştiler. bir gün eksikleri ve tamirat gereken yerleri tespit etmek için kurumun kullandığı katlardan birinde gezinmekteyim. arkamdan heyecanlı ve biraz da tedirgin bir ses duydum.
+bakar mısınız?
döndüm baktım. orta yaşlarda iki bayan. birisi hafif kilolu. diğeri saçlarını at kuyruğu toplayıp gelmiş.
+binayla siz mi ilgileniyorsunuz.
-evet.
ağlamaklı bir ses, panikli jest ve mimikler...
+biz çok mağduruz. çok zor durumdayız.
evet oluyordu böyle şeyler. arada camı takılmayan,kapanmayan pencereler, iyi çalışmayan havalandırma ve ısıtma sistemleri, arada çalışmalardan dolayı kesilen elektrik vs. bu cümleyi katlara her çıktığımızda duyuyorduk. ufak tefek böyle aksaklıklar oluyordu. elimizden geldiğince ivedi bir şekilde de bu olayı çözüyorduk. neyse sorun ne diye sordum. bu ses tonu, bu hareketler ve mağduriyet beni de tedirgin etmişti.
+bizim koridora çay ocağı koymayı unutmuşsunuz. çayımızı ya üst kattan alıyoruz ya da karşı koridordan. getirirken çayımız dökülüp elimizi yakıyor. çok mağdur durumdayız çok.
ve o an sessizlik başlamıştı. sadece hanımefendi ile birbirimize bakıyorduk. benim duruma çözüm üretmemi bekler gibiydi bakışları. bense ilk defa bu kadar çaresizdim. aslında unuttuğumuzun çay ocağı değilde derdini s.kiyim butonu olduğunu anladım. o butona basınca döşeme açılacak ve sonsuz boşluğa düşecekti dert sahibi. bunu tasarlamak hatta bunun hakkında yönetmelik çıkarmak gerektiğini düşündüm. çay ocağını unutmamıştık. projesi öyleydi. hatta kurum mevcut olan çay ocaklarına ek olarak 15 tane daha çay ocağı istediği zaman personellerinin böyle dertleri olduğunu bilmiyordum. artık aylardır cevapsız kalan sorumun da cevabını almış oldum. çay taşırken elleri yanıyordu personellerinin. bir süre daha bakıştık. "projesine göre yaptık." demekle yetindim. gözlerinde tatmin olmamış bir bakış vardı ama hayatın gerçeklerini yaşayarak öğrenmek zorundaydı.
Liseyi Eskişehir'de okumak istiyordum. Ona göre soru yapıp diğerlerini salladım. Salladıklarım tuttu Aydın'da okumak zorunda kaldım puanım yüksek olduğu için. Aydın istesem anam avradım olsun tutmazdı.
daha dün yakın komşularımızdan birisi arkamda çay içerken sayfayı yenilediğimde önüme gelen başlığın ''seks pozisyonları'' olması durumuyla kalbimin götüme kaçmasını örnek verebileceğim olaylardır.
gece 12 de başlıkta yenilemem eve misafirde kabul etmem bundan sonra amk * .
Şimdi biz üniversitenin yurdunda 2 kişi bir dairede kalıyoruz. Burada evcil hayvan beslemek yasak. Bir arkadaşım taşınacağı için köpeğini bana birkaç gün için emanet etmek istedi. Ben nasıl hayır diyeyim birde köpek yeni ameliyat olmuş özel ilgi lazım. Neyse aldım tabi, adına da popo koyduk. yurda gizlice soku verdim popo’yu. Ev arkadaşım ile beraber bakıcaz tek isteği bir yeri pisletirse benim temizlemem. Popo’yu da tuvaleti geldiğinde dışarı çıkartmamız gerekiyor bu da mümkün olmadığı için haliyle etrafı pislemesi normal. Gel gelelim benim oda ya bırakmış bu popo. Ben farketmedim o gün arkadaşa verdik sonra okula gittim. Yurtta da temizlik günü. Eve gelen ablalara benim ev arkadaşı gel sen söyle morria’nın tuvelet alışkanlığı yok arada böyle bırakıyor de! Ablalarla karşılaşıyoruz zamanla yüzüme cıklıyorlar bazen...
Benim acaba büte kalır mıyım ya diye korktuğum ders için arkadaşın hocaya mail atarak tahminen 65 alacağını söylemesi ve hocadan kendini büte bırakmasını rica etmesi. Duyunca bir kaldım böyle. Ne cesaret efendim.
ya bazılarınız var ki milletin troll olmasından pis başlıklar açmasından şikayet eder adam gibi yazı yok dersiniz insan emek verip yazınca da yok üşendim özet geç niye uzatıyorsunuz gibi şeyler. azıcık saygı yahu. ben hepsini okudum.
