pazartesi sabahı 6 buçukta kalkmam gerekirken, gece geç ve tv karşısında koltukta rahatsız bir biçimde uyuduğum için 7'de kalktım. saçlar yağ içinde, hafta sonu yediğim bütün rafıls, çitos ve doritosun yağları saçımdan süzülüyor. adeta her bir tel birbirine yabışmış. yüzüm de parlıyor. pazar akşamı nasıl olsa sabah erken kalkar diye duş almadığım ve şimdi de geç olduğu için pis halde acelece giyinmek zorundayım. yüzümü bitmek üzere olan ve elde kaybolan sabunla yıkadım. tıraş olmadık, dişleri de fırçalamadık, naneli sakızla idare edeceğiz.
bir çorap aldım komodinden. topuğu iyice erimiş, transparan hale gelmiş. tek kalan temiz çorap bileksiz ve pazardan aldığım sahte adidas çorap. onun da bir teki siyah, bir teki lacivert. sktiret kimse ayıkmaz. mecburen onları giyeceğiz. gömleğimin düğmelerini iliklerken elim boşa gidiyor. anlıyorum ki tam göbeğimin oradaki düğme kopmuş. hay aksi, cuma günü fark etmiştim oysa ki. hafta sonu dikecektim, yine unuttum. hemen üzerine bir süveter giydim ki belli olmasın. hava da aksi gibi süveter artı montla çıkmak için sıcak, ama montsuz çıkmak için de soğuk. neyse, terleyeceğiz.
hemen acele biçimde ayakkabılarımı da giyer otobüse koşmaya hazırlanırken, şirkete giriş kartını unuttuğumu fark ettim. hemen dizlerim üzerinde vestiyere kadar emekledim ve kartı aldım, artık otobüse koşmak için hazırım.
apartmandan çıktım, sokakta gece yağan yağmurun etkisiyle küçük gölcükler oluşmuş. oynak bir kaldırım taşına bastım ve ayakkabımın içine su doldu. suyun cıvıklığı ile yumuşayan çorapların iç gıcıklayıcı dokusunu bırak ayağımı, ruhumun taa derinliklerinde hissediyorum. ayakkabı da işe kadar bayat ekmeğe dönecek, parmak eklemlerinin geldiği yerdeki kırışıklar iyice çıkacak. keşke gerçek deri alaydım, ucuzluğuna kandım.
neyse, bunlara takılmaya gerek yok. koştum ve otobüse son anda yetiştim. akbil acı acı öttü. fazla akbili olan var mı diye sordum, yok kimsede. orada bir karı var, geçen hafta ben ona akbilimi vermiştim, şimdi görmezden geliyor kaltak. şöför başını imalı imalı sallayarak "ileride alırsın geç kardeşim aynayı kapatıyorsun" diyor. zaten akbil basmadık, borçluyuz adama, bir yanımız eksik, gülerek ilerliyorum arka taraflara. ileride otobüs bir büfenin önünde duruyor, orta kapıyı açıyor, acil şekilde büfeye koşarak akbilimi doldurmak istiyorum. amcık ağızlı içeride muhabbet ediyor, gazeteleri falan diziyor, beni görmedikçe iett şöförü iyice sinirleniyor, onlardan daha çok otobis camiası gerginleşiyor, cık cık sesleri taa kulağıma geliyor. neyse, biniyorum ve orta kapıdan geçerken bana anlamsız bakan kel kafalı ve güdük olması yetmiyormuş gibi bir de kel olan adam bana ters ters bakıyor. akbili basıp dönerken adam hala bakıyor. adam adeta benim yaşlılığım, ben de onun gençliğiyim. adam gençliğinden tat almadığı için bana düşman, ben gelecekten umutsuz olduğum için yaşlılığımız görmezden geliyorum.
trafik sonrasında saat 8:12 gibi işteyim. 12 dk geciktim. bir tek ben geç gelmişim. "biz enayiyiz ya, sabah 7:45'te buradayız" anlamına gelen "hoş geldin" cümlelerine günaydın diye karşılık vererek yerime oturuyorum. müdürün bilgisayar ekranının üzerinden bana bakan kafasını görüyorum. gülümseyerek geçiştirdim.
açıyorum twitter'ı ve "pazartesi sendromuuuu :(" yazan ik müdüründen sonra ben de bir tivit yazıyorum: "mavi muammer gibi bi hayata başlamak için ideal bir gün"
Kalkarsin. Dus alirsin. Kave sert. Atlarsin arabana acarsin muzigi. O gun ki dertleri dusunmeden ise dogru yola koyulursun. Ilk toplantin sert gecer, digerleri soft. Bu seni mutlu eder. Aksam olur eve gelirsin. Karini operken hadi disari cikalim dersin. Yer icer eve gelirsiniz. Bir film koyarsin sarap kadehleri film baslamadan hazir. Karini opmeye doyamazsin. Sarilarak uyursunn.
uyanırsın, işe gidersin, işe giderken trafiğin çilesini çekersin, akşama kadar çalışırsın, tekrar yola çıkarsın, yine çile çekersin yolda, eve gelirsin, kanepeye oturursun, ayağını sehpaya uzatıp yudumlarsın biranı. 12 gibi de uyursun işte.
