Yorgunum sevgili melekler! Yatağıma atıyorum kendimi. Küçük bir kalbin, gözlerini kapayınca bütün öcülerin peşini bırakacağına olan inancının aynısına sahibim. Birkaç saniye sessizce ve kımıldamadan beklersem hepsi geçecek; her şey bitecek. Uslu çocuk olup, sanrımın sözünü dinliyorum. Gözlerimi kapatıyorum. Soluklarım göğüs kafesimi şişirip şişirip indiriyor. Bitkinim. Kafamın içi kara bir sisle doluyor. Bazı heyulalar oynaşıyor zihnimde. Benim hâkim olamadığım hayaller bunlar. Bilinçaltı falan da değil. Ne olduğunu bilmiyorum. Hiç yaratılmamış olmak böyle bir duygu(suzluk) sanırım. Hiçlikten hiçliğe sızıyorum.
