"Sessiz ol" dedi usulca, üzerimize gecenin nimeti olarak düşen karanlıkta saklanırken. Hangarın kapısından içeri bakmak için
eğilirken elinde ki Smith & Wesson'un buz gibi soğuk namlusuyla sol omzumdan duvara yaslanmam için beni itekliyordu. Duvara öyle bir yaslanmıştım ki sağ omzum tamamen duvarla bütünleşmiş,elimde tuttuğum Ruger'in kabzasını o kadar sıkı tutmuştum ki soğuk yağmurla katılaşan parmaklarım acımaya başlamıştı. Belkide son kez şahit olduğumuzu düşündüğü yağmur artık toprağı ateşe tutar gibi düşüyordu yere.
Birden bana döndü ve suratıma baktı. Yorgun bedenini kolay taşıyabilmek için sırtını duvardan ayırmamıştı.Yüzümü incelediğini farketmiştim göz bebeklerinin hareketlerinden.
Bazı gerçekleri hiç öğrenemeyecek olması ne kadar acıydı.
Birden ağzından döküldü sözcükler. "Herşey için teşekkürler..." Nefesini topladı... "Şimdi tam zamanı !" ve daha ben hiç birşey söylemeden kendini hangar kapısının ortasına fırlattı.
Yağmurun sesine alışmış olan kulaklarım Smith & Wesson patlamalarıyla sanki yeniden uyanmıştı, bir an silahının patlamasıyla birlikte yüzünün elinde olmadan aldığı hali gördüm.
Evet dediği gibi şimdi zamanıydı.
Duvara yasladığım sağ omzumu duvardan ayırırken arkasına geçmek için sadece 3 adım attım. Bir saniye için bana bakmaya yeltendiyse de nişan almaktan pek fırsat bulamamıştı.
Ruger'in namlusunu kafasında hissettiğinde silahını indirmedi biten mermisine rağmen.
Evet köstebek bendim ve o tek bir kelime edemeyecek kadar geç öğrenmişti bunu.
Tüm patlamalar sustu. Tek bir patlamada onu susturdu..
