Bugün pazarda yaşadım.
Ablam eve gelmeden pazara uğramamı ve roka almamı tembihledi. ilk an çok korktum. Benim gibi bir hanımefendinin pazarda ne işi olabilirdi?
Korkularımı pazar kasalarına atıp asilliğimle yürüdüm.
Kadınlar domates biber uğruna birbirleriyle savaşıyordu. The walking dead canlandı zihnimde yemin ederim.
Nihayet yeşillik tezgahını buldum.
-bakar mısınız? Rokalar ne kadar acaba?
-3 tene 1 milyon abla.
-tamam alabilir miyim?
Yüzüme birkaç saniye anlam verememişçe bakıp:
-sosyete pazarı mı sandın burayı abla? Al şu poşeti doldur.
Rezil oldum asasjmajsmshaka.
Ama istemsizce güldüm o an.
Beklediğim otobüs nihayet yarım saatin ardından geldi. O kadar yorgundum ki, gözlerim boş koltuk aradı hemen.
Ardından "abla geç şöyle otur" dedi bir adam. Mutlulukla koltuğa otururken, yer veren adamla birlikte tüm otobüsün bana baktığını farkettim.
Allah allah noluyor diye etrafa göz gezdirirken;
"abla, ben bu teyze için kalkmıştım." Deyince mahzunca yaşlı teyzenin de bana baktığını gördüm.
kafamdan aşağı kaynar sular döküldüğünü hissettim.
sınıfta hocaya ders anlatırken (hoca sözlü yaparken) ayağım kayıp düşmüştüm. tüm projeksiyonu yere devirmiştim. ama yok öyle bir düşüş sanki duvar beni içine çekmişti.
Bir gün koca amfide deniz hukuku üzerine sunumumu yaptıktan sonra kürsüden inerken tökezlemem. Allah'tan ardından düşmedim. Düşsem okulu bırakırdım herhalde ama kimse gülmemişti. Ne güzel insanlarmış.
"Bir başlık açtım. türkçe bilmediğim için "sözlük yazarlarının rezillik anıları" yerine "sözlük yazarların rezillik anıları" yazmışım. Günlerdir o yanlış haliyle duruyor. Ben de durup durup up'lıyorum. Üstelik zahmet edip, bdv'ye yazıp değiştirtmeye bile gerek görmüyorum."
çalıştığım universite de 2 tane taş gibi genç kız yanıma gelip ateş istemişti. bütün ceplerimi aramama rağmen çakmağı bulamadım. kızlar ''bu ne mal adam'' bakışlarları atarak oradan gittiler. sonra çakmak cebimin küçük gözünden çıktı. vay aq.
bir kafede 20 dakikadır bir yönetmen ile konuşuyorum. güzellemeler, övgüler falan. yönetmen tabi goygoy ile zevkten dört köşe.
ben: hocam haftaya bir daha geliyorsunuz galiba.
yönetmen: yo hayır.
ben: hocam menajerinizle konuşulmuş ama.
yönetmen: benin menajerim yok ki?
ben: olur mu hocam. haftaya ...........'ya saygı gecesi var.
yönetmen: (derin sessizlik)
meğer ben 2 saattir adamı başka yönetmen sanıp övüyormuşum.
birde o yönetmenin ismi ile hitap edince ben rezil tabi...
Vapurda tuvalete gitmiştim, kapı kapalıydı. Tıkladım, içeriden ses gelip gelmediğinden emin olamadığım için beklemeye karar verdim. 10-15 dakika sonra insanlar birikmeye, sıraya girmeye başladı. En önde de ben. Yaklaşık 8 kişi beklerken bekleyenleri hiç takmayan bi amca kapıyı açtı ve girdi. Meğer içeride kimse yokmuş. O an yerin dibine girdim. 15 dakika boyunca 8 kişiyi beklettim.
Birkeresinde okula gidecektim servisi kaçırdım ve babam bir arkadaşından beni almasını rica etti ve o Ada'm gelene kadar arabaları karıştırıp başkasının arabasına bindim ve yoldan geçen herkes bana güldü bende bozuntuya vermedim zoraki güldüm.
Ne sırasında bekliyorduk hatırlamıyorum ama bi sırada beklerken yanlışlıkla arkamdaki kızın ayağına basmıştım, sonra dönüp onun yanındaki kızdan özür dilemiştim. 'Nasıl bir mal lan bu?' Tadındaki bakışlarını hala unutamam.
Bugün eve giderken ablam aradı. Yemek yapmış, eve gitmeden ona uğramamı ve kapları almamı söyledi.
Poşet taşımaktan nefret ettiğim için ve Çantam da bir valiz kadar büyük olduğu için çantama koydum yemek kaplarını.
iş çıkışı saati olduğu için otobüs ağzına kadar doluydu. Neyse bir baktım etrafa yemek kokuları yayılmış. Herkes oflayıp pofluyor. Ben de rahatsız oldum bu kokudan ama çantamdan geldiğini akıl edemedim.
Telefonum çaldı ve çantamı açayım dedim, açar açmaz beynim yandı.
Hemen çantayı kapatıp indim otobüsten.
Of abla ya. Basmış sarımsağı.
