Önümde uzun bir süreç var. Anne baba vefat etti ve birlikte yaşadığım abim kendini geçindiremiyor. Kendi yolumu çizmeliyim ama abimi de bu durumda birakmak istemiyorum.
28 yaşımda ilk defa istekli bir şekilde evlilik yolunda adım atmak istiyorum. Bu hemen oluşabilecek birşey degil, biliyorum. 1 haftadır planlar kuruyorun kafamda. Abimi düşünüyorum, kız arkadaşımı düşünüyorum, maddiyatı düşünüyorum...
En başta abimi yalnız yaşayabileceği bir eve yerleştirmem gerekiyor. Sonrasında hayatımı adayacağım kadının mutluluğu için sarf etmem gerekiyor.
işin en gülünç kısmı ise ben bunları yapabilecek güçte bir insan olarak göremiyorum kendimi. Korkak herifin tekiyim. Hayatımda ciddi adımlar atamıyorum.
1) nereye gidiyorum, ben ne olacağım?
2)içine düştüğüm çıkmazdan kurtulabilcek miyim?
3)dgs'ye girmeli miyim?
4)sabah 9.30 da ders mi olur, 7.30 da kalkacağım of.
öyle yada böyle yaşıyoruz.
kaç defa namaz kıldım, kıldığım namaza devam ettim sonra bıraktım neden bilmiyorum.
Her an ölecek gibi hissediyorum.
diyorum ki madem öleceksin neden Allah' a ibadet etmiyosun.
yinede yapmıyorum. ne yapacağımı hiç bilmiyorum.
ya bu sözlük halkı benim dilimi konuşmuyor, ya ben onların dilini konuşmuyorum. kafamı karıştırıp gidiyorlar. neyse.
yarın 2 sınavım var ama ben sayısal işlem yapmayı bilmediğimden ikisinden de kalacağım. Ne etsem bilemedim.
