aslında dile getirilen herşey hızla çürümeye başlar. sözel manyaklık olarak sıkça seni seviyorum demek kaçınılmaz sıradanlığı ve yokoluşu getirir. jest mimik ve bakışlardan ve genel duruştan sevgi anlaşılmayacaksa eğer boynunuzda seni seviyorum tabelası ile gezen maskot olacaksınız. hayrını görün. bir süre sonra artık beni sevmiyor galiba diye ağlamayın. çünkü tabeladaki yazı bir süre sonra silikleşecek.
gündüz vassaf, cehenneme övgü adlı kitabında şöyle diyor bu mevzu için;
--spoiler--
türümüzün en karmaşık ve en zengin deneyimlerinden biri olan aşkta, örneğin, "seni seviyorum" sözcükleri bakıştan, temastan, kokudan ve aşkı ifade eden çeşitli seslerden çok daha fazla önem kazanmıştır. duyularımızın ortak ve karşılıklı deneyimi aracılığıyla aşkı paylaşmaktansa, ona konuşulan sözcüklerle sahip çıkmaya çalışıyoruz.
her aşk farklı olduğuna göre, her aşkta, paylaşılan sözcükler de farklı olur, diye düşünüyor insan. ama, hayır! sözcük, deneyimler dünyasından daha önemli. ve "seni seviyorum" cümlesindeki totaliter sahiplenme, tüm aşk deneyimlerini standartlaştırıyor. aşkı nicelleştiriyor. bu tümceyi, aşka aritmetiği sokmak için kullanıyoruz: "ben üç kez aşık oldum."
--spoiler--
"evet lan, hakikaten de öyle." dediğinizi duydum, sessizce dağılabilirsiniz.
insanın şefkat ve sevgi açlığından kaynaklı, esasında cevabını duymak için söylenen söz, yapılan orta, alt yapı...
Değişik bir saplantıdır ki insanlık aleminin çoğunda bulunur. söyleyince bir bok oluyor sanki... cevabını da duyunca ikinci bir bok oluyor sanki... enteresandır.
