gereksiz bir varlık enstantenesidir. bu türler bir yandan dişiliklerini ön planda tutarken, bir yandan harbi ve taşaklı olmak istiyorlar. bir 'boy friend'e yumruk geçirmeyi, ama aynı zamanda kaldırımda koşarken topuklarının kırılmasını ve o sakarlığın içinde nefis gözükmeyi istiyorlar...
kendilerine ait bir dilleri ve in-out döngüsünde kendilerini rahat hissettikleri, sürekli yenilenen mekanları var. festivallere, konserlere gitmeyi hayatın sanata değen yerleri olarak algılıyorlar. aya irini'deki bir konserden çıkıp babylon'a uğrayıvermeyi, hızlı tempolarının sanatla yumuşadığı duraklar olarak görüyorlar...
daha 20 yıllık geçmişi olan, bu tür bir hayatın, bin yıllık aktrisleri gibi davrandıkça, hayat algılarından bu kadar emin oldukça, yaşadığımız ülkeye bir beden büyük gelen özgüvenleri karşısında kendimi durduramıyorum; kırılan ilk topuğu gördüğüm yerde kıçlarına bir tekme de ben vurmak istiyorum...
