şimdilerde verilip verilip unutulan ancak çok önemli olan yazıya dökülmemiş akit.
bir zamanlar yani henüz "söz uçar yazı kalır" lafzı bile herkesçe kabul görmezken, senet yerine geçen bir hal, bir oluşmuş söz vermek. sözünün eri, sözünde durur olmak o kadar önemli bir o kadar da normalmiş ki insanlardan safi beklenir davranış bu imiş. o nedenle vaktiyle şöyle söylenmiş "çocukları oyuncak ile, yetişkinleri yalan ile kandırın." yani insanlar sizin ağzınızdan çıkacak söze kuşkusuzca itibar ederler, bu nedenle yalan söylediğinizi, kandırıldıklarını asla düşünmezlermiş. öyleymiş eskiler işte teyy teyy.
söz vermek... tanırsınız, sevesiniz, inanır, güvenirsiniz, bunlar sizde zaaf haline gelir ve her sözünü tereddüt etmeden kabullenirsiniz. farklıdır, başkaları gibi ihanet etmeyecektir, sözünde duran inanılan biri olarak hep hayatınızda kalacaktır. ama bunların hiçbiri olmaz, sözünde duramayan kişi hayatınızdan çekip gitmiştir ama kaybetmek değildir belki hüznünüzün sebebi; hüznünüz giderken kırılıp dökülen inancınızla ilgilidir.
verdiği her sözün arkasında durabilecek kadar büyük bir yüreğe sahip olmayı gerektiren eylemdir.
kızsa da , üzülse de , sinirinden çıldırsa da verdiği sözü tutabilmektir. kızgınlığı, siniri ya da üzüntüyü verilen sözü tutmamak için bahane olarak kullanmayacak bir yürekliliğe sahip olmaktır. sözünün eri olanlar vermelidir sözü. diğer dönekler ise havada kalan sözlerine bakıp uçuşan kuşları izlemelidir sadece.
birine bir şeyi yapacağı ya da yapmayacağı anlamında bir teminat vermektir bir bakıma. ama ne yazık ki söz vermenin de içi boşaltılmıştır sadece ağızdan çıkan iki kelime halini almıştır. verilen sözler tutulmuyor artık, söz vermenin anlamının bilinmemesinden kaynaklı sanırım bu durum.
herkese söz verebilirsiniz. sınır yoktur. tutabileceğiniz her sözü vermekte özgürsünüzdür. herkes bilir ki söz verdiğiniz kişiler bunu önemser, hayatlarında önemli bir yere koyar.
seni seviyorum demek de bir sözdür. hep seveceğim demektir. hep yanında olacağım demek de bir sözdür. artık bitirdim diyerek uzaklaşmak o sözleri yere düşürmüyor. karşılıksız senet, çek gibi bir şey değil ki bu... bence en büyük söz sevgilinizin gözünün içine bakıp da seni çok seviyorum, hep yanında olacağım diyerek ona verdiğiniz sözdür.
gitgide sorumluluktan kaçınan bi zamanda yaşıyoruz.. herkesin tek derdi kendini sağlama almak.. ne politikaya bulaşan var , ne sigortasız çalışan , hastaya malpractice yüzünden dokunmayan doktorlar devrindeyiz yani..
bu devirde söz vermek büyük mesele.. ya tırt bi adamsındır ve büyük büyük sözler verirsin.. yaparız abi hallederiz abi seni hiç bırakmıcam aşkım iyileşiceksiniz sayın hasta vs. gibi ya da söz vermiceksin.. olay bu kadar net..
söz vermekten çekinen adamlar sorumluluktan kaçarlar gibi dururlar ama aslında bu adamlar bilakis sorumluluk bilinci olan ve yapamacağını bildiği işe kalkışmayan adamlardır..
ben bugün düşündüm hayatım boyunca günlük meşgaleler hariç kimseye söz vermedim.. bu insanların birbirine dokunarak ama temas etmeden yaşadığı 2000li yılları en çok eleştiren adam olarak ben de kimseye söz vermemişim..
vay anasını.. insan hep kırılmış alınmış darbeler yemiş rolünü oynuyo hayatta.. böle bazen kendini çok güçlü hissettiği anlarda ancak kendiyle yüzleşiyo..
bana mesela ben hayatım boyunca çok sevmiş hiç sevilmemiş , çok çalışmış ama sıanvı geçememiş , en iyi yerlerde olmayı haketmiş ama ortalamada kalmış gibi gelirdi.. hep böyle bi pasiflik durumu söz konusu yani hep bi gizli özne var bana karşı olan , adı da büyük ihtimalle kader..
sora bugün bi düşündüm fakat gerçekten düşündüm , karşımda benden söz bekleyen adamlar bağlılık bekleyen insanlar varken bi an düşündüm , lan dedim sen ömrün boyunca söz verdin mi bişiler için teminat verdin mi de sürekli karşıdan talep ediyosun..
bana şimdi kimse söz vermemişse bugüne kadar , çünkü ben de vermediğim için..
gerçekleri görmek lazım.. kendileri size karşıyken bile.
asla tutulmayan, tutulmamasının büyük bir yıkım yaratabileceği durumlarda ve özellikle ikili ilişkilerde uç bucak kaçtığım, çünkü insanların bir anının bir anını tutmayacağı dönemlerde yaşadığımız gerçekliği.
illa söz vermekle olmaz. hissettirmiş olmanızdır aslolan. dilinizden dökülmedi diye dönmeye hakkınız yok.
hele bir de "inanmasaydın" havasına bürünenler vardır ki, hakkaten kendi mallığına mı, onun yüzsüzlüğüne mi kızacağını şaşırır insan.
