insan- Bunaltım öylesine geniş ve dolu ki
Can tırnaklarımı batırmak zorunda kaldım
yüreğimdeki seviye
Onu umut, onu güven sandım.
Ellerim geçti içinden, bir gövde değil
Bendim eriyen benliğinde.
Acım çengelle asılı,
Acım kutsal ve saygılı
Bildiğim her anının üstüne.
Güçlü duyularıma anahtar
Öyle bir anı..
Bir anı, onu yenilmemek için sarıldım kuytulara
360 kez yıkıldı dağlar gibi
360 kez çoğalıyor üstümde
Dost- Gömütlerimize doğduğumuzda
Düştü ilk yıldız
Ona yaklaştıkça görebildim
ilk sevgide parladı
Işığı genişlemeye.
insan- Sen misin?
Duyduğum senin sesin mi?
Algıladığım sen mi?
Dost- Ayna tut yüreğine
Sevdikçe parlayacak ışığı yıldızının
Şimdi korkuyla
Neden geriye çekilmekte?
insan- Soluk almama, ağzımı açmama karşın
Göğsümde kabaran sesin
Sen mi geldin, sen misin?
Dost- Bir gün bütün sevgilerin sende toplandığını
Ya da senden yayıldığını anlayacaksın
insan- Büyük muştu. Buydu hep beklediğim
Ama alışmadım. Alışamadım.
Dost- Senin bilincinde yaşıyor oysa bu
Bak, tek oluşduyusuyla nasıl artıyorum?
Kendimi sana inandırabilmek zor.
insan- zor değil, gerekli
Dost- Varışa yaklaştıkça anlarsın
Salt sözün söz olmadığını
Konuşmakla yetiniriz
Belki de dinlemekle.
Durmak zorunda kalacağımız anı geciktirmek,
Susmana saygı göstermek,
Kendine acımanın verdiği çığlıkla
Korkuya kapılmadan izlemek zor.
Çağ tamamlandı, düğüm atıldı, beklemek zor
Senden hiçbir şey esirgenmedi
Yine de ilk açlığı geçmek zor.
Bütünüyle sevmek, bir bedene
iki kişiyi yüklemek zor.
Tek başına ilki yaşamak
Birbirine gerekli iki insanın,
iki yalnız insanın,
Dönülmez çağrısıdır
Pusuda yatan direnç,
Senden bunu istemek zor.
Umutsuzluktan kurtulmak için
Başkalarının musuzluğuna dayanırsan
Gizi çözmek zor.
insan- Zor belki ama gerekli
Bilmeliydim.
Bana öğrettiğin
Ben de kalmazsa..
Dost- Herşey sende artıyor
Senden gelecek herşey.
Yaşam budur işte.
Ama sorun değil..
Beceriksizce de olsa gül, yeni doğan güne
O aydınlatacak yarını,
Yarın,
Senin toplayıp vereceğin
Tüm gülüşlerde.
insan- Desene değişmez hiçbir şey
Sevginin içinde çoğalır umut,
Umut yenilenmede..
Dost- Umut çocuğum, umut
Gömütlerimizdeki yıldıza düşen
Işığın gözbebeğinde.
(Şimdi ilk korkunun döüşüyle
Göktaşı da düşse aramıza
Geçer ıssız karanlıktan
içi oyuk ağacız herbirimiz
Ağusunu tükürüp attım yüreğimin
Bu bozkır denizinde
Kıpkırmızı kesildi toprak)
