söylendiğinde çok kişinin canının yanacağı bilinen gerçeklerdir. bazen susmak gerekebilir. insanın büyüdüğünün bilincinde olduğu anlara tekabül eder, söylenemeyecek şey olduğunun anlaşıldığı an.
bir de;
söyleyemem derdimi hiç kimseye
derman olmasın diye
inleyen şu kalbimin sesini ayar duymasın diye tırınırınım.... :)) *
bazen öyle bir an oluyor ki düşünmekten korkuyorum. işte yine geldi aklıma nasıl çıkarıp atsam diye dövünmek de bazen işe yaramıyor haliyle.
geçen pazar akşamı evime sahilden yürüyerek gitme kararı aldım. kulaklıklarımı taktım kulağıma açtım anna lesko-inseparabili dinleyerek koyuldum yola. öyle bir an tüm vücudumun titrediğini hissettim. çünkü yine kendime bile söyleyemediğim birşey tüm benliğimdeydi o an. kovamıyordum, kaçamıyordum. o sahilde uzun zamandır ilk kez yalnız yürüyordum.son yalnız yürüdüğümde bana eşlik eden müzik değil, onun sesiydi. o an onu aramayı çok istedim yalan yok. sonra buz gibi bir esinti vurdu yüzüme ve kendime geldim. sonra dedim kendime "üzerinden yıllar geçti..."
insanın utanç duyduğu anlarıdır çoğu zaman. her dakika keşke yapmasaydımlarla geçer. belki yıllarca kimseye anlatamaz insan yaptığı şeyi. daha düzgün bir dille anlatırsak yediği haltı. gün gelir canına tak eder. ve söyler söylenemeyen şeyi. bir bakar kimse kalmamış yanında. o zaman anlar yıllardır neden söylenemeyen şey olarak kaldığını söylediği şeyin. ve bir daha ki sefere söylememeye karar verir söylenemeyecek şeyleri. ama iş işten geçmiştir.
söylenmemesi gerekenler vardır her zaman. yapılanlar söylenmez ki her zaman. sır vermedim illa.
aşık olunan kişiden uzak kalınamaması durumunda gidip arkadaş olmak.. üstüne onun aşk hayatını dinlemek zorunda kalmak.. eli kolu bağlı olmak.. söylemek isteyip söyleyememek.. insanın içinde birikmesi.. her doğan yeni güne lanet edip intiharı aklından geçirmek.. ve günlerin böyle rezil ve sefil bir halde birbirini izlemesi..
