yazarın içtenlik dolu anlatımı ve anlatılanlar içerisinde bizden, çevremizden ve yaşanmışlıklarımızdan bir şeyler bulabilmek, okuyucu olarak hikayenin bizleri sarması bağlamında şüphesiz önemlidir ama yazılanların hikaye halini alması için yeterli değildir.
hikayenin kahramanı olan çocuğu o denli iyi tasvir edersiniz ki o, gözlerimizin önünde kocaman gözleri ile bizlere bakacak kadar belirginleşir. lakin bu kahramanın, gerçek bir kahraman olabilmesi için bir an önce bir eylemde bulunması ve kahramanlığını ispatlaması gereklidir.
tanıtım bölümlerinin çok uzun olması okuyucuyu sıkar. hele ki bu bölümlerde, ard-arda birden çok hikaye kahramanının tanıtımı, okuyucunun haddinden fazla zorlanmasına neden olur. usta yazarlar, bu durumu ortadan kaldırabilmek için öncelikle kahramanlarını olayların içerisine sokmayı ve olay gerçekleştikten sonra da 'bunu yapan nasıl biriydi?' şeklinde oluşan okuyucu merakını gidermek amacıyla kahramanlarını tanıtmayı yeğlerler.
özellikle hikayelerin final bölümünde, kahramanların durum ve eylemlerine yönelik gözlemler ile bu gözlemlere dayalı oluşturdukları söylemler, doğrudan yazarın düşüncelerini ve hayat görüşlerini yansıtır.
"... elleri büyümüştü, ayakları büyümüştü ama kalbi daha da küçülmüştü. artık adam olmuştu ve adamlar böyle olurdu. bekir, sevmenin kötü olduğunu herkesten çok daha iyi biliyordu."
sevmek kötü bir şey olamaz. hele ki herkesin, ortak bir kanıyla sevmenin kötü bir şey olduğunu kabul etmesi durumu realiteye uygun değildir. bu bağlamda yazarın, yukarıdaki metinde istemeden de olsa haddini aşan bir söylemde bulunduğunu ve gerçekte ifade etmek istediğinin; 'sevginin kimi zaman insana acı veren taraflarının da bulunabileceği gerçeği' olduğunu düşünüyorum.
yazım kuralları, bölümleme ve paragraf düzeni, okuyucuyu heyecanlandırma-sürükleme başarısı ve kahramanlarının seçimi ile teknik omurgasını oldukça güçlü bulduğum bir hikaye.
lakin,
anne, neredeyse tüm nitelikleri ile bu denli ayrıntılı yansıtılmışken sanki çocuğun da biraz daha ayrıntılı tasviri, okuyucunun onu kucakması için gerekliymiş gibi geldi bana.
fare, mükemmeliyetçiliği, oturmuş karakteri, ne yaptığını bilen tavrıyla okuyucu gözünde karizmatik bir kişilik yapısına konuşlandırılan anneye sevgi dersi vermeden önce bir nebze de olsa konumlandırılabilirmiş. insan gibi konuşan ve bir insana hayat dersi vermeye kalkışan bir fare elbette ki karizmatiktir. ancak yine de böyle bir annenin o fareyi oturup dinlemesini gerektirecek birkaç şaşırtıcı eylemini bekliyor insan.
