gece gece yine beni benden alan albumdur. her dinlediginde farkli sarkilara sariyorum. sound of perseverance benim icin daha ozel olsa da, bu album basli basina bir basyapittir.sozler, harika riff ve sololar, melodi degisimleri, davullari ile harikuladedir. bir grubum olsa ve sadece tek album yapma sansim olsa symbolic gibi bir kayit yapmak isterdim. bu album icin tek uzuldugum nokta steve digorgionun calmamasi. bu albumum basscisi kayittan cok kisa once gelmis ve chuckin ciddi basini agritmis.
1998e kadar death metalin geldigi son nokta olan symbolic, tahtini son death albumi the sound of perseverance'a birakacaktir.
efsane albümler listesinde ilk 5'e çok rahat oynar. davullarını çalmak ise baştan sona kadar göt ister.
bu albümdeki her bir şarkıdan en az 4-5 tane klasik bir metal parçası için main riff çıkar.
the sound of perseverance ile birlikte en iyi death albümü. liriksel anlamda ve duygu bazında ise en iyi 'death' albümüdür. anlatmaya çalışmaktansa açın dinleyin derim. kendinizi apayrı bir dünyanın içinde buluyorsunuz. "chuck schuldiner" size aklının ve ruhunun kapılarını açıyor bu albümde.
bu albümde gene hoglan ın resmen şovu vardır. çift ride olayında dinleyeni deli eder. zaten crosslara, geçişlere diyecek laf bulamıyorum ama death davulcularının hepsinin aklında biraz zoru olduğunu düşünüyorum. zira normal bir davulcu asla böyle çalamaz.
Death'in artık tam anlamda saygı gösterilmesi gerekilen bir grup olduğunu Death bir kez daha bu albümle göstermiştir. *
Albümü olsun parça olarak olsun 4 4lük bir şaheser. insan bir parçayı da kötü yapar be Chuck baba derim kendi kendime. Böylesi bir albüm bir daha gelmez. *
Ayrıca bu parçada Chuck *;
"symbolic" parçasında geçmişi, anıları ve bu anıların hediyelerini irdelemeyi ihmal etmiyordu : "ben yaşamayı kastetmiyorum, ama ben kendim yardım edemem. yaşamın bir anında, anıların tadına bakmayı hissederken, yıllar hala aynı gözükürken, gözlerimi kapatıyorum ve kendi içimde açıyorum. değerli anıların hediyelerini anımsıyorum."
Bu arada filozof Chuck babamız şunu anlatmaya çalışırmış;
yaşadığımız yaşam bize aynı gelebilirdi ama ince düşündüğümüz zaman, geçmişe baktığımız zaman güzel şeylerin de olduğunu görecek, anılarımızda kalmış o anların bize haz verebileceğini, kendimizi yeni bir yöne çekebileceğimizi öğrenecektik. çünkü ne olursa olsun yaşanan şeylerde her zaman bir anlam vardı ama önemli olan insanların bunu nasıl karşıladığı, nasıl reaksiyon gösterdiği ve hayatını hangi yöne çektiğiydi. "symbolic" parçası bu bağlamda çok derin şeyler ifade eder. aynı zamanda ölen kardeşi frank'ı aklına getiriyordu bu parçayla.
1995 senesinde çıkmış death albümü. albümle aynı ismi taşıyan şarkı ise bir acayip, böyle uyku mahmurluğunu bir çırpıda üzerinizden atabilecek deli psikopat rifflere sâhip. gitar tonu çok keskin, chuck'ın öfkeli vokaliyle birleşince nükleer bombaya dönüşüyor, dolayısıyla sonraki kuşaklar da bu albümden alacaktır payını.
baterist gene hoglan içinse söylenecek şey resmen bir hayvan olduğu. zira 2'ye 5 gövdesi olan bu adam şarkıda coştukça coşuyor, parçanın ortası ve sonunda devamlı tekrar eden bir temel riff var. son 30 saniyede bateriden fııırst şeklinde sesler geliyor, çok tatlı bi' şey olduğu kesin. ben metal severim/dinlerim diyen herkes tatmalı.
