death grubunun en muhte$em albümüdür. evet the sound of perseverance bu albümden çok daha tekniktir, çok daha zordur.. ama bu albümün dinleyicilerine verdiği duyguyu ba$ka hiç bir metal albümü veremez, veremeyecektir.. ayrıca bu albümdeki davul performansı* bir daha hiç bir albümde olmayacaktır.. bu albümdeki sözler bir daha hiç bir albümde olmayacaktır.. bu albümdeki duygu bir daha hiç bir albümde olmayacaktır..
"the maker has moved on
i will take it raw and be on my way
those that stood beside me
i'm glad you understand
behind these written words
i share the simple plan
to hang on to the way that we feel"
1995 senesinde çıkmış death albümü. albümle aynı ismi taşıyan şarkı ise bir acayip, böyle uyku mahmurluğunu bir çırpıda üzerinizden atabilecek deli psikopat rifflere sâhip. gitar tonu çok keskin, chuck'ın öfkeli vokaliyle birleşince nükleer bombaya dönüşüyor, dolayısıyla sonraki kuşaklar da bu albümden alacaktır payını.
baterist gene hoglan içinse söylenecek şey resmen bir hayvan olduğu. zira 2'ye 5 gövdesi olan bu adam şarkıda coştukça coşuyor, parçanın ortası ve sonunda devamlı tekrar eden bir temel riff var. son 30 saniyede bateriden fııırst şeklinde sesler geliyor, çok tatlı bi' şey olduğu kesin. ben metal severim/dinlerim diyen herkes tatmalı.
Death'in artık tam anlamda saygı gösterilmesi gerekilen bir grup olduğunu Death bir kez daha bu albümle göstermiştir. *
Albümü olsun parça olarak olsun 4 4lük bir şaheser. insan bir parçayı da kötü yapar be Chuck baba derim kendi kendime. Böylesi bir albüm bir daha gelmez. *
Ayrıca bu parçada Chuck *;
"symbolic" parçasında geçmişi, anıları ve bu anıların hediyelerini irdelemeyi ihmal etmiyordu : "ben yaşamayı kastetmiyorum, ama ben kendim yardım edemem. yaşamın bir anında, anıların tadına bakmayı hissederken, yıllar hala aynı gözükürken, gözlerimi kapatıyorum ve kendi içimde açıyorum. değerli anıların hediyelerini anımsıyorum."
Bu arada filozof Chuck babamız şunu anlatmaya çalışırmış;
yaşadığımız yaşam bize aynı gelebilirdi ama ince düşündüğümüz zaman, geçmişe baktığımız zaman güzel şeylerin de olduğunu görecek, anılarımızda kalmış o anların bize haz verebileceğini, kendimizi yeni bir yöne çekebileceğimizi öğrenecektik. çünkü ne olursa olsun yaşanan şeylerde her zaman bir anlam vardı ama önemli olan insanların bunu nasıl karşıladığı, nasıl reaksiyon gösterdiği ve hayatını hangi yöne çektiğiydi. "symbolic" parçası bu bağlamda çok derin şeyler ifade eder. aynı zamanda ölen kardeşi frank'ı aklına getiriyordu bu parçayla.
bu albümde gene hoglan ın resmen şovu vardır. çift ride olayında dinleyeni deli eder. zaten crosslara, geçişlere diyecek laf bulamıyorum ama death davulcularının hepsinin aklında biraz zoru olduğunu düşünüyorum. zira normal bir davulcu asla böyle çalamaz.
the sound of perseverance ile birlikte en iyi death albümü. liriksel anlamda ve duygu bazında ise en iyi 'death' albümüdür. anlatmaya çalışmaktansa açın dinleyin derim. kendinizi apayrı bir dünyanın içinde buluyorsunuz. "chuck schuldiner" size aklının ve ruhunun kapılarını açıyor bu albümde.
efsane albümler listesinde ilk 5'e çok rahat oynar. davullarını çalmak ise baştan sona kadar göt ister.
bu albümdeki her bir şarkıdan en az 4-5 tane klasik bir metal parçası için main riff çıkar.
