muhammed suiçmez'in o tatlı tatlı akıp giden rifflerle birlikte "symbiotic in theory" diyerek çıkışması/böğürmesi harikadır. albümün belki de en harikuleyt şarkısıdır. solosunu dinleyince böyle akan salyanızı hüüpp diye tekrar yutarsınız. mutluluk aşılar bu şarkı. damara huzur enjekte eder. bir de en çok bu necrophagist şarkısında "sanki ben bunu başka bir şarkıda duymuştum." hissine kapılırım. kanımca baya bir grup arak yapmıştır bu şarkıdan. helal sana muhammed!
