Çaba, emek, yorulmak, savaşmak...
Hepsi içimdeki ses içindi. Değer veriyor, sevdiğini hissettiriyor, mutlu ediyordun...
Çınlıyordu kulaklarımda ' o da seviyor! '
Çok hırpalardın benliğimi, prensiplerimi, dertlerimi... Çok eklerdin yaralarıma, çok alırdın yüreğimden...
Buna rağmen içimdeki ses ' o da seviyordur'
demeye başladı.
ihtimaldi sevmen, ihtimaldi özlemen, tüm ihtimallere, baş kaldırarak bekledim eskiyi...
Zaman geçti, içindeki yangın sönmüşçesine, küllerini üfledin, gözlerim görmez, dudaklarım açılmaz oldu, varlığın yokluğunu aratıyordu.
içimdeki ses' Sevmiyor' dedi.
işte o gün sustum ben, sustu sana kanmayan ruhumun sesi..
