Bazen bana, -tamam çoğu zaman-, -iyi beee her zaman bana "duygusuz"sun derler.
Bana aylarca aşık gezmiş adamı sezemezken piç gülümsemesi ile göz flörtü yapan adamı anında radara çekerim. Bu da halk dilinde beni "taş kalpli" kategorisine sokuyor.
Şimdi gel gelelim bana olan duygularını lafla bile anlatamazken susarak nasıl anlatacaksın?
Hem de Benim sustuğum tek yer "birini iplemediğim anlar" iken?
Kelimelerin ulaşamayacağı, algısı, vizyonu ile anlatılacakları kavrama kabiliyetinden yoksun insalarla konuşarak enerji tüketmek, kendinize yapacağınız en büyük haksızlıklardan biridir.
Ne gerek vardır, ne değişecektir ki?
Bu tip durumlarda susmak iyidir, susarak anlatma gayeniz olduğundan değil, kendinize olan saygıdan ötürü susmayı seçersiniz.
Ne anlarsa anlasın!
