"gün güneşli, insanlar neşeli
sen de gel oyna susam sokağında
dostluk ve sevgi sarıyor heryeri
gel katıl bize, verelim elele
sev dünyayı, açılır her kapı
işte susam sokağııı"
Şu melodiyi duyduğumdaki mutluluğu ben hala yakalayamadım. Edisiyle, büdüsüyle, kurabiye canavarıyla harika bir ortamdı.
Çocukluğumun (1990lı yılların başı) çizgifilmiydi. Özellikle de kışın eve kapandığımızda en güzel kurtarıcımız, can sıkıntımızı gideren ve bizi mutlu eden tek gerçekti. Güzel anlar zamanlar yaşattı. iyiki vardı ve umarım her zaman da olur. Bugünün çocuklarına gerçekten çok üzülüyorum. Çok eksik yaşıyorlar.
büdü güverciniyle dama oynamaktadır. edi gelir.
edi: oo güvercine dama onamayı mı öğrettin?
büdü: evet. yanlız biraz aptal. beni sadece birkez yenebildi.