geçen hafta cumartesi günü işten çıktım. durağa doğru yürürken kaldırım kenarında bir bayan ve çocuk gördüm. tabi ki suriyeliler. velhasıl çocuğun ayağında ayakkabı yok. hava soğuk. vicdanım sızladı. elimi cebime attım bozukluklardan birkaç tane verdim çocuğun eline. kafamı kaldırdığımda ellerinde pamuk şeker olan iki bayan suriyeli daha gördüm. çocuklarının giyimleri gayet hava şartlarına uygun ve bir o kadar güzeldi. işaret ettim ve iki adım ötede dilenen kadını gösterdim. umursamaz bir tavırla dudak büktü ve elini salladı. o anı resimlemeyi isterdim. fakat karın tokluğuna çalıştığımız için telefonumuzda kamera yok. bir resimdeki çok değil iki farkı göstermek adına...
uzun zamandır düşünüp desteklediğim fikir. onlar da memnun olurlar bence. en azından yarın ne yiyeceğiz nerede kalacağız dertleri kalmaz. kötü yollara düşüp kötü niyetli insanlara yem olmazlar. nüfusları ve hareketleri kontrol altında tutulur.
sadece birikim yapamayacaklar günü kurtaracaklar.
ülkelerindeki problem bitince de gönül rahatlığı ile geri dönebilirler ülkelerine.
bence yanlış olan düşüncedir onlar da insan sonuçta birileri fütursuzca gelip başımıza musallat etti diye onların insan olduklarını unutmamak gerekir bence bunun yerine tamamının nerede ne yaptığının kaydı sayıları falan kaydedilsin en kısa zamanda güvenli bir şekilde ülkelerine geri gönderilsinler.
