metallica'nın enstrümental şaheserlerinden biridir. zamanında az dinlenmemiştir. bu parçayla ilgili bilinmesi gereken en önemli şeylerden biri kesinlikle son seste dinlenmesi gerektiğidir. nedeniyse bu parçadaki sert rifflerin ve ahenk içindeki soloların gücünün oldukça sarsıcı olması ve bu sarsıntıyı tam anlamıyla hissedebilmek için sesin olabildiğince yüksek olması ve kaliteli bir kulaklıkla dinlenmesi gerekliliğidir. dinlemiş olanlar zaten bilirler.
call of ktulu,orion ve to live is to die ile aynı familyadan aynı iskeleti taşıyor ben onlar kadar etkili bulmadım bunda cliff burton la hiçbir alakasının bulunmaması etkili olabilir.şarkı çok titiz mixlenmiş ilk dinlediğimde canlı çalabileceklerinden şüphe ettim fakat adamlar çatır çatır çaldılar.3:54 te başlayan vurucu solonun james hetfield in eseri olması şaşırtıcı gelmedi zira vah pedalı veya tremolo kolu değil solonun tüm duygusu tuşede
6.18'de james'in başlattığı soloyu, 6.47'de kirk'e devretmesiyle giren wah'ın coşkuyu tavan yaptırmasını sağlayan metallicanın yeni enstrümantal şarkısı.
albümün en güzel parçalarından biridir. * adamlar bu yaşa gelmişler, bu kadar sorun yaşamışlar * ve sonrasında berbat bir albüm yapmışlar... valla dinlerken insan bi fena oluyor. tam öldüler dediğimiz anda bunun gibi bir albümle, hemde içinde böyle bir entsrümental bulunan bir albümle geri dönmeleri çok harika oldu. tabiki orion la kıyaslamıyorum ama ellerine sağlık be çok güzel olmuş.
