--- alıntı ---
struldbrug' lar, otuz yaşına kadar ölümlüler gibi yaşıyor ama sonra üzerlerine bir keder be bezginlik çöküyor. seksen yaşına gelince (ki bu ülkede seksen yaş ömrün sonu sayılıyor) struldbrug' larda öteki yaşlıların bütün çılgınlık ve bozukluklarına ilaveten hiç ölmemenin, o korkunç geleceğin doğrurduğu daha başka çılgınlık ve bozukluklar da görülüyor. dikkafalı, huysuz, açgözlü, ters, kuruntulu, geveze olmakla kalmıyorlar, artık dostluk hissi de duymuyor ve her türlü doğal sevgiden yoksun hale geliyorlar. ötekini berikini kıskanma, tatmin edemedikelri istekler başlıca tutkuları oluyor.
gençlik ve orta yaş çağlarında öğrenip gördüklerinden başka hiçbir şey hatırlayamaz, hatta bunları da yarım yamalak bilirler. o nedenle de, onların anılarından ziyade, ağızdan ağıza söylenegelmiş bilgilere güvenmek daha doğru olur. aralarında yine en bahtlıları bunayanlar, belleklerini tamamıyla kaybedenlerdir; bunlara daha fazla merhamet ve yardım edilir çünkü ötekilerde görülen sürüsüne berket kötü huydan bunlarda pek olmaz. struldbrug' lar seksen yaşını bitirir bitirmez yasaca ölü sayılır. malları, mülkleri hemen mirasçılarına geçer; yalnızca geçinmeleri için gereken ufak bir şey kendilerine kalır.
doksan yaşına gelince dişleri ve saçları dökülür; hiçbir şeyden tat almaz olurlar. ellerine geçen her şeyi zevk ve iştah duymadan yer ve içerler...konuşurken eşyaların, en yakın dost ve akrabalarının adlarını unuturlar ve yine bu sebepten ötürü okuyarak da zaman geçiremezler çünkü bellekleri bir cümlenin başından sonuna kadar gitmelerine yardım edemez ve bu kusurla kendilerine sağlayabilecekleri tek eğlenceden de yoksun kalmış olurlar.
ülkenin dili devamlı olarak değiştiğinden, bir çağın struldbrug' ları başka bir çağın struldbrug' larını anlayamaz; dahası, aradan iki yüz yıl geçince komşuları ölümlülerle de görüşemez, yalnız genel birkaç söz edebilirler ve böylece kendi ülkelerinde birer yabancı gibi yaşama sakıncasıyla da karşılaşmış olurlar.
--- alıntı --- *
