başlı başına tiksindiğim şeydir, her istediğim oluyor, istediğim kıza bağırıyorum, istediğimi eve atıyorum, istediğim her şeyi rahatlıkla yapıyorum ve bu hayatımı ihtiyacı olan birine bağışlamak istiyorum.
metropollerde mümkün olmayandır. hemen hepimiz hepimiz şehir hayatının yarattığı ( trafik, kalabalık) tedirginlik ve kaygı ile mücadele ediyoruz. bu da yoğun stres olarak bize dönüyor. bu sıra kiminle konuşsam bir köy, sahilde bir kasabada yaşama hayali var. ama bu yapabilmek için bile kırılması gereken prangalar var. yani zor . çok zor.
