atari salonlarında uzun süre, bilgisayar başında daha da uzun bir süre geçirdiğim efsane arcade dövüş oyunudur.çok orjinaldir, oyunun serisi uzun süre devam etmiştir, animesi de vardır.
ancak kardeşimi hiçbir zaman yenememişimdir. çünkü ne zaman sinirlerin gerilip tam açığı yakalayınca komboya başlamak için klavye-şov moduna girsem kardeşim sürekli "kafama değil, kafama değil, suratıma vurma" diyerek gülme krizine sokar. gülmeyi kestiğimde de K.O yazısı benim için çıkar hep
ilk versiyonunda aynı anda aynı oyuncuyla kavga edilemeyen oyun. ken'e karşı ken, ryu'a karşı ryu sonradan çıktı. aynı zamanda son dört rakip ne seçilebilir ne de ekranda gözükürdü. *
nerden baksan 15 sene önce böyleydi bu oyun.
o güzel günlerden sonra, tutmayan ex serisi ile, 3d devriminde tutunamayan efsane olmuştur.
şimdi mucizevi bir diriliş ile ryu'su ken'i herşeyi ile tekrar karşımıza gelmeye hazırlanan muhteşem seri. http://www.streetfighterworld.com/
(bkz: street fighter iv)
çocukluğumun büyük bir kısmı diyebilirim bu oyun için. şimdi ben de psi ball yapıyorum. * ayrıca atılan enerji topunun adının aduket değil aduken olduğu inancına sahibim.
Zamanında ne oyundu bu şimdi 4. çıkacakmış piyasaya. Bir çok kişinin ömrünü ve parasını yemiş oyun. Hakikatende tek jetonla oyun bitirmek için bayağı bir kasmak gerekirdi. Honda ve Zangif le oyun bitirenlere üstat denirdi. Ortaokul dayken millet birbirine Aduket ve foryeket çekerdi. Şimdi EX Plus denen sürüm var da bilgisayarımda jetona para vermeden istediğim kadar oynuyorum. *
Serinin 4. oyunun tanıtımı birkaç hafta önce yapılmış, tanıtım filmi internette dağıtılmıştır. tekken 6 ile inanılmaz bir kapışmaya gireceğe benziyor. Ayrıyetten oyunun üç boyutlu olacağına dair söylentilerde gün geçtikçe güçlenmesi. Bir street fighter ex serisi faciası yaşatır mı diye akılları sorularla dolduruyor.
Konusu orjinal seriye bağlı kalıp yine bir kaç yeni karakterlerle bezenmiş olarak çıkacak. Oyunun ilk versiyonuda yher zaman olduğu gibi atari salonları için çıkarılacak.
en son umut sarıkayanın bir esprisiyle hatırladımğım oyun. dayak yediği esnada ona yardım etmeyip bisikletiyle geçen arkadaşını
chun-li yle dövüşürken arkadan geçen bisikletliye benzetmesi beni yerlere yatırmıştı.
ayrıca oyunun en tırt karakteri de chun-li idi elinin hamuruyla erkek işine dalmıştı bu ablamız. çok dayak yedim kendisinden ama tipi nedeniyle çok çabuk dövülebilir gibi geliyordu bana. ha bir de ölürken ki o son çığlığı da farklı duyguların depreşmesine yol açardı ergen bünye de.
ancak öyle birşeydi ki; ikimiz de bir obje atan adam seçtiğimizde dövüşemiyorduk. ben aduket çekerken, o da jilet gönderiyor, objeler ortada çarpışıp yok oluyordu. mecburen bu hareketleri yasaklamıştık.
tıpkı counter oynarken; '' hacı al bıçağı gel meydanda kapışalım '' der gibi, sadece yumruklarla kapışırdık..
çocukluğumuzda iz bırakmış oyundur. arada oynandıgı zaman hala tadından bişey kaybetmediği anlaşılır.
karakterlerden mr bison vardır ki meshur celmesi rakibe nefes aldırmamıstır.
hic beceremezdim bu oyunu oynamayı,favorim dhalsim di,çünkü kolları da ayakları da uzuyordu dhalsimin tılsımı cağrıştırırdı bana o büyülü havası.dhalsim ı severdim cünkü dövmem gereken rakibim bi türlü yaklaşamazdı bana,tehlikenin büyümeye başladığı ana iksirimden bi yudum alır yakardım onu,onunla bitirirdim oyunu,zangief in iriliği,chun linin kazanınca gülücük ve öpücük arası bişey atması,kendine has dövüş kıyafetleri,cığlıkları hoşuma giderdi.mr.bison ve gayl dan nefret ederdim nedense.ken ve ryu ya ise hic alışamadım.vega nın uzun bıcaklı parmakları da hosuma gidiyordu,ama street fighter de boğaz kesmeceler,kafa koparmacalar,oluk oluk kan akıtmacalar yoktu.morarmış bir göz,patlamış bir dudak resmedilirdi karşımızda ve "off "ceker gibi bir hali olurdu dayak yiyen elemanın.* en vahsi olanı blanka idi,ama blanka bile tüm o yeşil canavar görüntüsüne,kırmızı ateş sacan gözlerine rağmen,şimdi ki oyunlardaki canavarların yanında kermit gibi kalıyor.erdemli bir sokak dövüşüydü street fighter,yamuk olmazdı,bir jetonla bile bitirebilirdin oyunu hakkını verebiliyorsan,cok atari kolu kırıldı o zaman,ama cocuklar daha cok birlik icindeydi ve daha az kavga ederlerdi,kozlarını uzaktan büyü yaparak*paylaşırlardı.bir oyundan bunlar mı cıkar dememek lazım,hayat oyunlardan ibaret oldu şimdilerde. *
çocukluğumuzun en mukemmel oyunuydu.90 lar denilince kesinlikle aklıma ilk gelen olmakta.vega vardı hele bir tane.ondaki karizma dövüşündeki zerafet hiçbirinde yoktu.kuzenimi yemeğe çağırma bahanesi ile aterilerin onune gider kapıdan izlerdim. o yıllarda kızların aterilerde gorulmesi garip karşılanıyordu sanırım ki içeri hiç girmdim.
