kendisine allah'tan rahmet yakınlarına başsağlığı diliyorum. hiçbir apple ürünü satın almadığım ve servetine katkıda bulunmadığım için ayrıca çok mutlu hissediyorum kendimi. asıl casio'nun sahibi öldüğü zaman haber verin. onun için çok büyük methiyeler hazırladım, düzeceğim. steve beni o kadar da ilgilendirmiyor. casio saatim 20 yıldır kolumda... hiç çıkarmadım. kayışının altını koklamak, ölü bir kangurunun götünü koklamakla eşdeğer. duşta, denizde, kerhanede her yerde kolumdaydı bu saat ve hala bozulmadı.
adam iphone 'u hayatı kolaylaştırmak için yaptı,
biz ise insanlarla aramızda statü farkı olsun diye kullandık,
bence kanserden değil, kahrından öldü. **
stanford üniversitesinde yaptığı 3 bölümlük konuşmayla 15 dakikada ruhani bir rol modeline dönüşmüş insan. bu üç bölümlük konuşmanın son bölümü olan ölümle ilgili kısmı paylaşmak istedim siz ordaki güzel insanlarla gecenin bu vakti dünyanın herhangi bir yerinden. okuyun hatta okutturunda. çeviri oldukça iyi. bu konuda içiniz ferah olabilir.
Üçüncü hikayem ölüm hakkında.
On yedi yaşındayken, şöyle bir şey okumuştum:
Her gününü, hayatının son günüymüş gibi yaşarsan, günün birinde haklı çıkarsın.
Bu cümle beni çok etkilemişti ve o günden bu yana, yani 33 yıldır, her sabah aynaya bakıp, kendi kendime hep şunu sordum:Eğer bugün hayatının son günü olsaydı, bugün (normalde) yapacağın şeyleri yapmak ister miydim? Uzun süre art arda Hayır, yanıtını verdiğimde, bir şeyleri değiştirmem gerektiğini anladım.
insanın kısa süre içinde öleceğini bilmesi, yaşantısına damga vuracak kararlar vermesi açısından büyük önem taşır. Çünkü her şey, tüm dış beklentiler, gururlar, küçük düşme ya da başarısızlık korkuları - tüm bunlar ölüm karşısında değerlerini yitirir, yalnızca ölümdür önemli olan.
Kaybedecek bir şeyler olduğu (tuzak) düşünceyi yok etmenin en iyi yolu insanın öleceğini hatırlamasıdır. Zaten çıplak ve savunmasızsın. Yüreğinin sesini dinlememen için hiçbir neden yok.
Bir yıl kadan önce bana kanser teşhisi kondu. Sabah 7:30da girdiğim ultrasonda pankreastaki tümör bariz bir şekilde görünüyordu. Bense pankreasın ne olduğunu bile bilmiyordum. Doktorlar bu tip bir kanserin tedavisinin neredeyse imkansız olduğunu ve üç ila altı aydan fazla yaşamayı beklemememi söylediler. Bu, çocuklarınıza ilerideki 10 yıl içinde söyleyeceklerinizi birkaç ay içinde söylemeye çalışmak demekti. Bu, aileniz rahatı için gerekli herşeyin kısa zamanda yapılması demekti. Bu veda etmek demekti.
Bütün gün o teşhisle yaşadım. Akşama doğru biyopsi yapıldı, boğazımdan bir endoskop soktular, mide ve bağırsaklarımdan geçerek bir iğneyle pankreasımdaki tümörden birkaç hücre aldılar. Ben narkozla uyutulmuştum, fakat eşimin söylediğine göre doktorlar alınan hücreleri mikroskobun altına koyduklarında sevinç çığlıkları attığını söyledi. Benim kanserim ameliyatla tedavi edilebilecek bir türdenmiş. Ameliyat oldum ve şimdi iyileştim.
Beni ölüme en çok yaklaştıran olay budur ve umarım uzun yıllar boyunca bir daha bu denli yaklaşmam. Bu deneyimi yaşamış biri olarak diyebilirim ki ölüm faydalı fakat sadece entelektüel bir kavramdır.
Hiç kimse ölmek istemez. Cennete gitmek isteyenler bile, oraya gitmek uğruna ölümü göze almak istemezler. Oysa ölüm hepimizin ortak sonu. Şimdiye dek hiç kimse ölümden kaçamamıştır. Bunun böyle de olması gerekir, çünkü ölüm hayatın en güzel icatlarından birisi. Hayatın değişim ajanı. Yenilere yer açmak için, eskilerden kurtulmanın tek çaresi. Şu an için yeni sizsiniz, ama günün birinde, üstelik pek yakında siz de eskiyecek ve aradan çıkarılacaksınız. Bu kadar acımasız olduğum için üzgünüm, ama gerçek bu.
Zamanınız kısıtlı, bu yüzden başkalarının hayatını yaşayarak onu harcamayın. Başkalarının düşüncelerinin sonuçlarıyla yaşama dogmasına takılıp kalmayın. Başka insanların fikirlerinin gürültüsünün kendi kalbinizin sesini duymanızı engellemesine izin vermeyin. Ve en önemlisi kalbinizin ve sezgilerinizin yolundan gidecek cesarete sahip olun.Kalbiniz ve sezgileriniz ne yapmak istediğinizi bilirler. Bunun dışındaki herşey ikinci planda.
Söyleyin bakalım, "nikahsız bir birliktelikten" doğmuş olmak hoşunuza gider miydi? Türkçe'ye tercüme edelim: Piç olmak ister miydiniz?
Ve de doğar doğmaz yabancı bir aileye evlatlık verilmek, yani bırakılmak, terkedilmek, sokağa değilse bile...
Sizi evlat edinen ailenin Hagopyan soyadını taşıması ne kadar "kanınıza dokunurdu" acaba? Gerçek babanızın adı Abdülfettah.
Peki "üniversite birinci sınıftan terk" sıfatı sizde nasıl bir duygu yaratırdı acaba?
Mahallenizden gelecek baskıyı da ben size aktarayım;
"Önce diploma!..."
"Peki askerlik ne olacak?"
"Bari bir işe girsen de bize yük olmasan evladım..."
"Helal süt emmiş bir aile kızı bulsak da şu çocuğun başını bir an önce bağlasak..."
Hayatınızı bir süre boş Coca-Cola şişesi satarak kazanmaya çalışmak sizi yıpratır mıydı?
"Aç kalmaktan, budala kalmaktan" mutlu olur muydunuz?
Babanızın, içinde teknoloji harikaları yaratacağınız bir garajı var mıydı? Garajı bırakın, babanızın arabası var mıydı, kapının önüne çekseniz de olur?
Uyuşturucu kullansanız, ihtida edip Budist olsanız nasıl bir tepki görürdünüz ve bunu nasıl göğüslerdiniz?
Kendi kurduğunuz şirketten kovulmak yaşama sevincinizi söndürür müydü canlandırır mıydı?
Milyarlarca dolara sahip olarak 56 yaşınızda mı ölmek isterdiniz, üç-beş bin dolarla 86 yaşınızda mı?
Haaa, demek ki, bizden bir Steve Jobs çıkabilemez kardeşim.
Efsaneye göre, tanrılar Yunan cengaveri Ahilleus'a doğduğu zaman sormuşlar, "kısa ama parlak bir yaşam mı istersin, uzun ve huzurlu ama sıradan bir ömür mü?"
Ahilleus birincisini tercih etmiş.
Yirmi altı yaşında ölmüş, üç bin beş yüz yıldır bütün dünya onu tanıyor.
Biz ikincisini seçeriz.
Ve de kaybolur gideriz sıradanlığın rahat ve dipsiz denizlerinde...
üniversite mezunlarına verdiği konuşmada her bir cümlesi başlı başına tarihsel birer quote olabilecek appleman. üniversite mezunu bile olmadan bilgisayar yapılabileceğini, amatör ruhun profesyonelliği dövebileceğini göstermiştir.
türkiye gibi bir ülkede normalde "olm telefona iki milyar verilir mi lan?" diyen tipleri bile baştan çıkarıp, telefon almak için sıra beklemeye ikna eden başarılı ceo.
elindeki ekmeğin hepsini bir kerede vermek yerine, azar azar dağıtarak sizi fanboy yapar da haberiniz olmaz. önce video çekemez telefonunuz, sonra flaşı olmaz. bir sonraki model lansmanında bir bakarsınız ki eksikler giderilmiş. neden bunu kullanayım ki der, diğerini alırsınız. alamasanız bile aklınız orada kalır hep.
