ebeveynlerin toplumsal statülerini yarıştırmak için çocuklarını kullanmasıdır.
çocuklarını zamanında belki kendilerinin de içine sürüklendiği, belki de mobilitenin çarklarına o zamanlar henüz tesadüf etmedikleri için çoluk çocuk sahibi olunca içine girmek için yeni bir umuda sahip oldukları bir yarıştır bu.
geniş bir yelpazede değerlendirilebilir. bu tür ebeveynler çocuklarının gittikleri okullardan tutun da dershane performanslarına kadar her şeyi kendi toplumsal statülerinin bir yansımasına dönüştürme eğilimindedirler.
çocuklarının arkadaş ziyaretleri bile bir ritüel haline getirilebilir, arkadaşlarına "o evde ne kadar refah içinde bir yaşam sürdürüldüğü" mesajı verme kaygısı her hareket ve her mimiğin içine âdeta sinmiştir.
kim bilir belki de bu, gösterişe dayalı tüketim** çılgınlığının hayatın her alanına sindiğinin ve bu sinme işleminin çocuklara büyüme süreçlerinde telkin yolu ile nasıl işlendiğini anlamak açısından da iyi irdelenmesi gereken bir ruh hâlidir.
