Palo alto'da yer alan, dillere destan bi kampuse sahip, california'daki diger bicok okul gibi cilgin partileriyle un yapmis.. pek bi guzide amerikan universitesi. ancak bati yakasindaki* diger hicbir universite gibi ivy league mensubu degildir ***
Kaba saba, soluk, yıpranmış giysiler içindeki yaşlı çift, Boston treninden inip, utangaç bir tavırla rektörün bürosundan içeri girer girmez sekreter, masasından fırlayarak önlerini kesti. Öyle ya, bunlar gibi ne olduğu belirsiz taşralıların Harvard gibi bir üniversitede ne işleri olabilirdi?
Adam, yavaşça rektörü görmek istediklerini söyledi. işte bu imkansızdı Rektörün o gün onlara ayıracak saniyesi yoktu. Yaşlı kadın, çekingen bir tavırla Bekleriz diye mırıldandı. Nasıl olsa bir süre sonra sıkılıp gideceklerdi Sekreter, sesini çıkarmadan masasına döndü. Saatler geçti, yaşlı çift pes etmedi. Sonunda sekreter, dayanamayarak yerinden kalktı. Sadece birkaç dakika görüşseniz, yoksa gidecekleri yok diyerek, rektörü ikna etmeye çalıştı. Anlaşılan çare yoktu.
Genç rektör, isteksiz bir biçimde kapıyı açtı. Sekreterin anlattığı tablo, içini bulandırmıştı. Zaten taşralılardan, kaba saba köylülerden nefret ederdi. Onun gibi bir adamın ofisine gelmeye cesaret etmek, olacak şey miydi bu? Suratı asılmış, sinirleri gerilmişti.
Yaşlı kadın, hemen söze başladı. Harvardda okuyan oğullarını bir yıl önce bir kazada kaybetmişlerdi. Oğulları, burada öyle mutlu olmuştu ki, onun anısına okul sınırları içinde bir yere, bir anıt dikmek istiyorlardı.
Rektör, bu dokunaklı öyküden duygulanmak yerine öfkelendi; Hanımefendi, biz Harvardda okuyan ve sonra ölen herkes için bir anıt dikecek olsak, burası mezarlığa döner dedi sert bir ses tonuyla.
Hayır, hayır! diyerek haykırdı yaşlı kadın. Anıt değil Belki Harvarda bir bina yaptırabiliriz. Rektör, yıpranmış giysilere nefret dolu bir bakış fırlatarak Bina mı? diye tekrarladı. Siz bir binanın kaça mal olduğunu biliyor musunuz? Sadece son yaptığımız bölüm yedi buçuk milyon dolardan fazlasına çıktı.
Tartışmayı noktaladığını düşünüyordu. Artık bu ihtiyar bunaklardan kurtulabilirdi. Yaşlı kadın, sessizce kocasına döndü: Üniversite inşaatına başlamak için gereken para bu muymuş? Peki, biz niçin kendi üniversitemizi kurmuyoruz o halde?
Rektörün yüzü karmakarışıktı Yaşlı adam, başıyla onayladı. Bay ve bayan Leland Stanford dışarı çıktılar. Doğu Californiaya, Palo Altoya geldiler. Ve Harvardın artık umursamadığı oğulları için onun adını ebediyen yaşatacak üniversiteyi kurdular. Amerikanın en önemli üniversitelerinden birini;
facebookta moda olan o hikaye tamamen bir hayal ürünüdür. efendim hikaye göre yaşlı bir çift yırtık kıyafetleriyle harward üniversitesi rektörünü ziyarete giderler. uzun bir bekleyiş sonucu rektörle görüşen yaşlı çift rektöre ''oğullarının harward da okuduğunu, bir kaza sonucu öldüğünü, oğullarının anısına onun çok mutlu olduğunu bildikleri bu okula bir anıt yaptırmak istediklerini anlattılar. rektör ise buna izin vermez. bunun üzerine yaşlı kadın anıt değil de bir bina yaptırmak istediklerini söyler. rektör ise yaşlı çiftin eski kıyafetlerine bakar ve paralarının yetmeyeceğini söyleyerek onları gönderir. neyse kısa kesiyorum bu uydurma hikayeyi sonunda o bina için ayırdıkları parayla oğulları adına stanford üniversitesini kurarlar.
hikayenin doğrusuna gelirsek; leland stanford ve eşi jane stanford harward rektörünü ziyarete gittiklerinde ülkenin en zengin ailelerindendiler ve ayrıca leland cumhuriyetçi partinin senatörüydü.
bu çiftin oğulları ise 16 yaşına basmadan tifo hastalığı yüzünden italya' da ölmüştür. söz konusu ziyaret oğulları adına neler yapabilecekleriyle ilgili bir fikir alış verişi içindi, yoksa maalesef genç stanford daha üniversite çağına gelmeden önce ölmüştü. rektör onlara üniversite kurmalarını ve başlangıç için 5 milyon dolar gerekeceğini söylemiş. bunun üzerine ilk öğrencisini 1891' de kabul eden leland stanford jr. üniversitesi 9 mart 1885' te günümüz parasıyla 400 milyon dolara kuruldu.
