insanlık, tarih boyunca “madde nelerden oluşur?” ve “bunları bir arada tutan şey nedir?” soruları
etrafında doğayı anlamaya çalışmıştır. Sayısız deneyler ve deneylere öneri, öngörü ve yorum getiren
kuramsal çalışmalar göstermiştir ki madde çok az sayıda ve oldukça küçük yapı taşlarından
oluşmaktadır. Diğer bir deyimle, hava, su, ateş ve toprak bir metrenin on milyarda biri
büyüklüğündeki atomlardan; atomlar kendilerinden on bin kat küçük çekirdek ile bir milyar kat
küçük elektronlardan; çekirdek ise kendinden on kat daha küçük nötron ve protonlardan
oluşmaktadır. Atom çekirdeğindeki proton ve nötronlar ise temel parçacık olan kuarklardan
meydana gelmektedir. Böylesi küçük varlıkların davranışları günlük hayatta gözlemlediğimiz
cisimlerden farklıdır: konumları ne kadar yüksek hassasiyetle ölçülürse hızları o kadar az
hassasiyetle bilinebilir hem dalga hem parçacık özellikleri gösterirler; devinim esnasında belli bir yörünge izlemezler; verilen bir durumdan diğerine geçerken gözlenemeyen ara durumlar yaşarlar.
doğanın üç temel kuvvetini (elektromanyetik kuvvet, zayıf nükleer kuvvet, güçlü nükleer kuvvet) tek çatı altında toplayıp temel parçacıkların birbiri ile etkileşimini bu üçü çerçevesinde mükemmel şekilde açıklayan modeldir. tek eksiği kütleçekim kuvvetidir. diğer tüm kuvvetlerin bir taşıyıcı parçacığı mevcuttur. dolayısıyla kütleçekimin de olmalıdır. kütleçekimin taşıyıcı parçacığı ise graviton ama bu hala bulunamadı. belki de hiç yok. varsa da bulunması çok zor. deneylerin daha yüksek enerji seviyelerinde yapılması gerek ama maddi ve teknolojik yetersizlik buna şimdilik izin vermiyor.
