Angarya işlerle uğraşılan bokunduruk eğitim. Sanırım tek güzel yanı salata ve içecek büfesinin de olduğu öğle yemekleri. Bir de latte macchiato (o neyse artık, ben bunları ayrı kahveler olarak biliyordum) yapan kahve makinası.
tümüyle stajyeri psikolojik bir çıkmaza sokma amaçlı uygulanan durum. uyuklama, sıkıntı, patlama, sandalyede saatlerce oturabilme, fayans sayma, tavanı seyretme konularında profesör olmaya yönelik işkence programı.
zımba basıp sökmeyi,fotokopi çekmeyi,çay getirip götürmeyi*,efektif oturuş pozisyonlarını ve can sıkıntısının ne demek olduğunu öğrendiğiniz bazı bölümlerde zorunlu olan süreç.
iş ortamını görüp öğrenmek için yasanılan lanet süreç. fax cekmeyi bir insan bu kadar mı ister ya, evet istiyorum ama getir götür işlerinde kullanmak istemedikleri için, bos oturuyorum.. ve hiç kendimi bu kadar işe yaramaz hissetmemiştim.. vee neden staj zorunlu olur ya.. ve neden bir insan gözününün önündeki dosyayı göremez ya.. ve neden bunu ille de işi veren kişi görür ve bir ton laf eder ya.. ve nasıl biter 7 hafta ya.. vee vee.. neden ben yaa.. **
edit: hayat ne garip seymiş meger.. asla bitmezmiş gibi gelen 7 hafta hemencecik gecebiliyor, baslangıcta kabus gibi görülen yerden cıkarken keske bitmeseydi denilebiliyo, ilk günler o en nefret ettiğiniz insan sonraları en sevdiğiniz insan olup size referans verebiliyo.. heyhat.. güzel günlerdi be..
alışma angarya işleri yapma ve senden sonraki stajyere emretme mertebelerinden oluşan kurumlar için eğer ki stajyerlere para verilmiyorsa beleş eleman demek olan ,kurum çalışanlarının eğer stajyer üniversiteliyse;
--- ehe ben şu yüksekoukulu bitiridim diploma yalan önemli olan pratik
eğer stajyer liseli ise;
---çek fotokopileri,yatır faturaları hem mertebem yüksek hem yaşım hem maaşım egomanyasını sürmelerine sebep olan bir tür test sürüşü.
bitirmeme an itibariyle 8 saat 51 dakika kalmış olan olaydır. hiçbirşey yapılmasa dahi sadece gözlemle bile çok şey öğrenilen süreçtir. tavsiyem sinirlenme eşiğinizi mümkün olduğunca yukarıya çekmeniz, ne tür davranışa maruz kalırsanız kalın soğukkanlılığınızı yitirmemeniz, her zaman güleryüzlü ve saygılı olmanız, en önemlisi ise ortamdaki insanlarla her ne olursa olsun samimiyetin ölçüsünü kaçırmamanızdır. hiyerarşinin ne menem birşey olduğunun tecrübeyle sabitlendiği, yapacağınız mesleğin aslen ne olduğunu kavrayacağınız ama en önemlisi sizi hayatın geri dönülemez bir evresiyle bir daha ayrılmamak üzere flörte başlatan süreçtir.
Nasıl bulurum düşüncesiyle beynimi yakan lanet olası eğitim. Kimsenin elimden tuttuğu yok. En yakınım bile bana destek olmak yerine köstek oluyor. Ben utanıp, sıkılarak, ağlayarak ricada bulunmak istemiyorum abimden ama o hem bu konuda konuşmama fırsat vermiyor hem de okuduğum yer dolayısıyla zamanında beni ziyadesiyle ezdiği için eğitimimde bana özgüven aşılaması gerekirken kendimden utanmama sebep oldu. Şimdi bu eziklik hissiyatıyla ne bir yere başvuruyorum ne de hakkımı arayabiliyorum. Saçma sapan insanları bile aramayı düşündüm bu sebepten. Arkadaşlarım abimin okuduğumuz mesleği yaptığını ve gayet iyi bir pozisyonda çalıştığını anlattığımda neden onu değerlendirmiyorsun demelerine öyle işte bir şey isteyemiyorum ondan demekten sıkıldım. Eşinin kardeşinin tercih döneminden sonra bilgisayarında gördüğüm ona özel hazırlanmış tercih dosyasını gördüğümden beri içim buruk zaten. Yönetim kadrosunda olduğu halde Kendi kardeşinin staj isteğine bile net cevap veremeyen, ben referans olurum kardeşim sen bu kadar üzme kendini diyemeyen biri çünkü. Ben kimseden bir şey beklemiyorum. Ne bir harçlık ne bir hediye. Ben sadece ondan geleceğim adına bir şeyler istemek durumunda kaldım, o da günümüzde işler bu şekilde yürüdüğü ve referansı olmayanların dönüt alamadığını gördüğüm için. Geçtiğimiz yaz 5 tane endüstri mühendisinin çalıştığı, sağlam bir yabancı firmadan staj ayarladım. Bana Sundukları sikindirik koşul sebebiyle o şartlar altında orada bulunamayacağimi söyleyip gittim oradan. Yönetici kadrosunda babanın tanıdığı olmasaydı o görüşmeyi yapamayacaktım bile. Şimdi 2 farklı firmada staj bulmam gerekiyor ve ben daha birini bile netleştirebilmiş değilim. Başkasından yardım alıp, al sen kardeşine yardımcı olmadın ama referans olan biri çıktı deyip abimin yüzüne çarpmak istiyorum belgeleri ancak onu da yapamıyorum. Insanların başkalarından yardım alarak bir yerleri ayarladığını gördükçe, küçük firmaları bu özgüvenle reddettiklerini, vizyonları olduğunu gördükçe deliriyorum. Bana söylenilen taş ol baş yarken başkalarının yakınları onlar için seferber oluyor, akıl vermekle kalmayıp yardımcı da oluyorlar. Bu insanlar iş adına kayda değer şeyler öğrenip kurumsal şirketleri cv lerine ekleyebiliyorken ben küçük çaplı firmalara bile gidemiyorum bu özgüvensizlikle. Zaten cv'mde bir bok yok hali hazırda okuyor olduğum için. Bari birileri elimden tutsa diye bakıyorum ama onun da olduğu yok.
Bunları düşünüp üzülmek, şimdi oturup bunun için ağlamak o kadar dokunuyor ki bana. Tecrübelerinden, yapabileceklerinden mahrum bırakıp bırak bu yardımı yapmayı kardeşliği bile beceremeyen abim utansın.
gün itibariyle, yukarıdaki entrymde bahsettiğim yerde staja başladım.
4 kişi vardı toplam. ben ve arkadaşımla birlikte 6 olduk. 2 kişi 4 kişiye 4 dakikada 4 tane çay getirirse, 4 kişi 4 dakikada 2 kişiye doldurmasını söylediği çayı kaç dakikada içer? gibi hesaplamalar yaptım kafamda bütün gün. haa birde 2 kişiden 4 kişinin 4 dakikadada bir istediği 4 tane çayın içine konduğu bardakların bulaşıkları var. ha onları geçtim, 1 saatte bir stüdyo içindekiler dahil bütün makinelerin, sehpaların, rafların, eşyaların tozlarını almak, yerleri paspaslamak var. fotoğraf çektirmek için gelen kadınların, burada hazırlanabilirsiniz lafını söylememle birlikte, makyaj koltuğuna oturup, bir saat boyunca makyaj yapmaları ve benim sinirden kudurmam var. fotokopi makinasına ilk günden hakim olmak var, tabi birde 25 kuruşluk fotokopi için 50 lira veren adamlar var. turistler var, patronumun geldiklerinde gözümüzün içine baktığı. bu kaset, 25 milyar; eğer yalnışlıkla kaydı falan silersen, 10 yıl burda çalıştırırız seni valla diyen bir ismail beyimiz var. nuri alço kılıklı patronumuz utku bey var. agah bey var, her şeyi -adımı vererek- o yapar ya diyen. meral hanım var, o da allahtan var. sonra bir de bir önceki entrymde bahsettiğim gibi, arka tarafta, deri koltuklar ve mavi ışık var. her şeyi geçtim, onlar olmasaydı bari be sözlük!
