ajdar anık ve mühendisler ile ilgili espri yaparken "ben de mühendisim !" şeklinde sitem eden hatta isyanlara gelen sevgili kardeşim. (bkz: seni sevmeyen ölsün)
zirvede soguk da olmasa bir turlu susmayacak olan yazar. allahtan cenesi donmustur da konusamamıstır * saka bir yana dünya sevimli turuncu saclı patates iyi ki vardir ve her zirveye gelsindir.
...Bazen düşünüyorum da herkes benim kadar patavatsız olsa en azından doğruları söyleyen insanlar da olurdu etrafımda. Gizlemeyn bir soru sorduğunda cevap veren. Ama ne yazık ki herkes korku dediği duvarların arkasına sinmiş. O duvarları öyle sıkı örmüşler ki hiç ışık girmez olmuş içeri. Önlerini göremez olmuşlar. Kendi kurdukları karanlığın tutsağı olmuşlar. Sonra bakmışlar ki sesleri de çıkmıyor artık. Biriyle konuşmaya o kadar uzak kalmışlar ki konuşmayı dahi unutmuşlar...
Bense bu kadar duvarın arasında dışarda tek başıma kalmışım. Kafamı ne yana çevirsem duvarlar görüyorum. Bir sıcaklık hissetsem bir duvardan, yaklaşsam... Olmuyor sonunda orda da konuşmayı unutmuş biri çıkıyor. Aslında çıkamıyor. Bir çıksa belki yardımcı olabilirim ama çabalamayı bile çoktan unutmuş... Herkes kendisini yalnız bırakmış duvarlarının altında ve o duvarlar arasında artık ben de yalnızım. Işığım var benim belki ama kimseyi aydınlatamadıktan sonra neye yarar. Güneşim var belki ama kimseyi ısıtamadıktan sonra neye yarar. Ben varım belki, belki de yokum. Çok önemli mi peki bundan sonra. Kimse sesimi duyamazken.. Ya da duyup da cevap veremezken...
Şimdi soruyorum kendime umutlarımı tüketmeli miyim artık, boşa mı kürek çekiyorum gerçekten? Yoksa o duvarlardan birini yıkabilir miyim, gerçekten inansam belki, ışığmı güneşimi kullansam eritsem o duvarı bir şeyler değişir mi? Düşününce karanlık diye bir kavram yok aslında değil mi? Biz sadece ışığın olmaması durumuna karanlık diyoruz. Aslında o karanlıkta kendimizi kaybettiğimiz için ondan korkuyoruz. Demek ki gelip elimizden biri tutsa yolu gösterse yolumuzu bulabileceğiz.
Hey benim yaşadığım yerde ışık var ve burada yalnız olmaktan çok sıkıldım. Bu duvarlar ne kadar sağlam olabilir ki?
sözlükteki ilk sohbet ettiğim yazarlardan, iyikide tanımışım hiç bir zirve de yalnız bırakmıyor beni kızıl kızıl, turuncu turuncu bişi. 1. yılın kutlu, mutlu ve şen şakrak olsun. *
sorumluluk bilincine okadar sahip ki, her türlü işe beraber gözü kapalı girilebilecek insan. bize böyleleri lazım diyebileceklerimden. zirvedeki yorguluğu gözden kaçmamamıştır, ama herşeye rağmen...
turuncu-kırmızı saçlarıyla 13 ocak 2007 cocuk esirgeme kurumu kucukyali cocuk yuvasini ziyaret ediyoruz zirvesi gibi ulvi bir organizasyonda yerini alarak yüreginin güzelligini göstermiş yazardır. her zirvede ol emi. *
gözlerine hasta olunasıca insan. anlamıyorum bir saç, göz ve ten rengi bu kadar uyum içinde mi olur..tabii annesi de haklı ben olsam ben de bırakmam o saatlere kadar.
