az bilinen gerçektir. valla ben düzenli spor yapan biriyim ve sporun verdiği mutluluk yanında aşkın verdiği hiçbişeydir. süs köpeği gibi bi insana bağlı kalmak kadar salakça bişey olamaz. aşka tövbe ettim ben. karşılıklı aşkı dahi istemiyorum. o ruh halini o salakça psikozu bi daha yaşamak istemiyorum. bide aşka şarkı türkü filan yazarlar. lan bu insanlar valla mazoşist.
spor izleyicisi içinde geçerlidir aynı duygu, yeri gelir son dakikada kaçan şampiyonluğa üzülürsün, yeri gelir 90+3'te atılan gol ile bulutların üzerindesin...
garip bir his. *
spor nankör değildir, ne kadar çalışırsan o kadar kendini fiziksel ve teknik(tenis gibi) açıdan geliştirsin. bu gelişimi sağladıkça daha bir motive olursun. yapabildiklerinin ve yapabileceklerinin farkına varırsın. bu motivasyon hayatının diğer alanlarına da sirayet eder. vücudunun dışında, beyninin de kontrolünü sağlamaya başlarsın. bu da seni kendinle barışık birisi olmaya iter ve mutlu olursun. kısaca yani sağlam kafam sağlam vücutta bulunur hesabı.
aşk ise nankördür. ilk başlarda iyi şeylere olan inancın artar. umutlanırsın, gelecekle ilgili hayal kurarsın. bu da insana bir mutluluk verir fakat muhtemelen aşkının karşılığını alamayacağından dolayı daha sonraları bu mutluluk ızdıraba dönüşmeye başlar. beyninin kontrolünü kaybetmeye başlarsın. o kişiyi düşünmeden duramazsın. buna engel olamazsın. bu kontrolü kaybediş hayatının diğer alanlarında da hissettirir kendini. kişide yetersizlik hissi oluşmaya başlar. ayrıca o kişinin yokluğu, kişide yoksunluk hissi oluşturmaya başlar. yani sonuç olarak mutsuz olursunuz.
kısaca spor uyarıcı etkiye sahiptir, aşk ise uyuşturucu etkiye sahiptir.
sonuç olarak doğru olan önermedir.
ama mutlaka aşkın da insana kazandırdıkları vardır. bir kere denemekte yarar vardır.(bu da başka bir başlığın konusu)
