repliklerini neredeyse ezbere bildiğim, milyonuncuya izlememe rağmen hala ilk defa izliyomuşum gibi etkilendiğim tek dizinin final sezonudur.efsanedir.özellikle en son andy reisin "i am spartacus" diye haykırdığı sahne tüyleri diken diken eder.
en çok üzüldüğüm sahnesi ne spartacus un ölümü ne de gannicus un çarmıha gerilmesi olan dizidir. crassus un oğlanın, sezar a çaktığı sahnedir. yediniz ulan delikanlı adamı.
herkesin bir ayrıntısı var bu dizide benim ayrıntım ise,
spartacus mızrakları yiyor,
ardından karısından kalma kumaş parçasının yere düştüğünü görüp geçmişe gidiyor,
daha sonra başını kaldırıyor, kılıcın inmesini bekliyor,
tam o sırada gözlerini kapatıyor,
ve karşısına sura nın yani karısının silüeti geliyor, yani ölmeyi beklerken karşısındaki son görüntü karısının nur yüzü...
Yapmayın lan. Tarihe uymayın. Hadi dönsün tekrar. Taze bitti. Acım çok taze.
O kadar aciz durumdaydım ki. Gannicus çarmıha gerilince. Böyle ellerini çekip, bütün kolu yırtarak tekrar savaşmaya devam eder sandım. Olmadı...
Kaldıramıyorum ya. Andy'den sonra bırakmıştım diziyi. Tekrar bi şans vereyim dedim yeni adama. Tabiki andy olsa daha iyi olurdu ama bu adam da çok güzel taşıdı. O liderliği gösterdi.
Bilmiyorum şimdi ne yapacağım.
Ya ne bileyim aslında ölmemiş olsun, kavak yelleri efe gibi geri dönsün. Başlatmayın lan tarihinize. Neyse çok duygusalım şu sözle bitirmek istiyorum: " roma bi gün yıkılacak, ama senin adın hep hatırlanacak".
