Kendime çok yakın hissettiğim, eğlendiğim, güldüğüm gülüştüğüm, sohbetinde orgazm olduğum, yanındayken buram buram serotonin salgıladığım çoğu insanla bir noktadan sonra set çekip sanki hiçbir şey olmamış ya da yaşanmamış gibi ardıma bakmadan çekip gidebiliyorum.
Ki evvelinde, ilk safhalarda, bir insanla bu kıvama gelene değin dahi soğuk, onu nispeten iten enerjilerle karşılıyorum.
Hiç tanımadığım bir insana karşı soğuk gözükürüm her zaman ama sonra muhabbet kurdukça herkes soğuk olmadığımı söyler. Utangaç ve konuşmayı sevmeyen bir insanım o yüzden tanımadığım insanlara karşı hep soğuk gözükürüm.
olmak istemiyorum. yıllarca içimdeki aşırı sevgiyi, şefkati, merhameti gösterememiş biri olarak biraz da olsa aştığımı düşünüyorum bunu. yine de kendi alanımda, tanımadığım insanlara (özellikle kadınlara) karşı çok soğuk olabiliyorum. bunu aşmasam da olur ama en azından belli etmemeyi öğrenmem lazım sanırım. öbür türlü negatif enerji diye geziyorum ortalıkta.
Evet abi. Keşke olmasaydım açıkçası. Ömrüm boyunca bunun sıkıntısını çektim. insanlar yanına yanaşmaz, yanaşan çekinir kaçar, kimseyle kolay kolay samimi olamazsın, yalnızlık çekersin, stres yaparsın, hayat çekilmez hale gelir.
ilk etapta hiç bir insanla sıcak iletişim kuramam . arkadaş çevrem geniştir fakat hiç biriyle ilk andan itibaren iyi ilişkim olmamıştır. daha çok belli süre uzak kalıp insanları tartmak gibi bir huyum var. yani önce bir bakarım nasıl tip diye. sonrası cümbüş.
