Çelik çomak, yerden yüksek, körebe, seksek ve sabahlara kadar ataride oynanan nice oyunlar.bomberman mıydı neydi ne çok oynardım. Ha bir de silahla kuş falan vurulan oyunlar vardı.
soyu tükenmiş insanlığın, insanlığa dair güzel olan herşeyi olduğu gibi, çoçukluk oyunlarını da unutmaları, tüketmeleri çok normal. kapitalizm artık elimizdekiyle yetinmiyor, belleğimizde ki güzel şeyleri de yok ediyor.
çocukken çam ağaçlarının tohumlarından kaldırımlara çizerek oynadığımız oyunu büyüyünce çok arkadaşıma sordum hatırlayamadılar. daha sonra bir dizi ile gündeme gelince çocukluğuma dönmek beni çok mutlu etti. oyunu aldık ve oğlumla oynuyoruz.
(bkz: mangala)
mahallede ki veletler oynarken hiç rastlamadım uzun yıllardır da ne okul bahçelerinde nede sokaklarda görmüyorum simit oyununu. bu oyun efsanedir çoğu çocuk dayak atmayı bu oyunda öğrenmiştir.
bunların içinde sözlükte hiç yazılmayanı (daha doğrusu sadece bir kişinin yazdığı) kuki'dir. güzeldi ulan bütün oyunlar. sırtımdaki atlet terden kirden renk atana kadar koşmayı sokakta özlemişim.
