Kavram "çözüme almak" anlamına geliyor. Daha çok derrida ile tanıdığımız bir yöntem olan Sous Rature, aslında ilk olarak heidegger tarafından kullanılmış ve heidegger'de aşina olunan metoddur. Bu, basitçe bir kelimenin üzerinin çizilmesine dayanır. Fakat nasıl bir kelime ve neden?
Bunu ilkin heidegger'de incelememiz gerekir. Sous Rature dilin imkanlarının üzerine konuşmaya yetmediği ya da konuşulduğunda aşkınlıktan ötürü hataya nedem olan kavramlara uygulanır, Heidegger bu yöntemi "varlık" kelimesi üzerinde kullanmıştır.
Dil, muhtevası ve ilişkin olduklarıyla tamamen varolanlara işaret eder. Aklınıza gelen her kelime bir varolana işaret eder. Varlık ise varolan değildir, dil doğrudan varolana ilişkin olduğundan varlık kavramına müteallik tüm konuşmalar hatalı olacaktır. Dilden aşkın olan varlık, yine onu dil ile tanımlamaya çalıştığımızda daralır ve tahrif olur.
Peki Varlık'tan nasıl bahsedeceğiz o halde? Dilin imkanları el vermiyorsa varlık'a ilişkin nasıl konuşacağız? işte heidegger bu yöntemi tam olarak bu sorulara cevap vererek kullanmıştır. Şöyle ki;
"Varlık kavramının üzeri çizilir, üzeri çizilen bu kelime yoktur fakat yine okunabilir. Cümleden çıkarılmıştır ama üzeri çizik ve okunabilir halde oradadır. Oradadır, çünkü o kavram zorunludur, olması gerekir. "
Bu tırnak içindeki Paragrafta şunu söylemek istiyoruz: - - - varlık hakkında konuşmak zorundayız ama Varlık'a ilişkin olduğunda dil, - hep varolana ilişkin olduğundan- kendinden aşkın olandan bahsetme hususunda yetersiz kalacak ve okumamızı hatalı kılacak. O halde onun üzerini çizelim. O artık yok ama hala onu okuyabiliyoruz. - - -
işte Sous Rature, üzerine konuşulması zorunlu olan fakat dilden aşkınlığı söz konusu olan kavramları yok edip yine de okumamızı sağlar. Bununla amaçlanan dil açısından yapılan """mecburi""" yanlışlara rağmen konuşulamayan hakkında konuşmaktır.
"Varlık, şu değildir." cümlesi dahi varolanlara ilişkin olan dil ile yanlış kurulmuştur. Çünkü en başta koşaç olan -dir orada varlığı ifade eder. "Bu kadeh buradadır" cümlesindeki -dir onun varlığını ifade eder, varlık varolan değildir ve bu yüzden ondan varolanlardan bahsettiğimiz dil ile bahsedemeyiz. Tam olarak bu durumda "varlık" kelimesinin üzeri çizilir ve öyle okunur: işte Sous Rature budur.
Heidegger bunu Varlık'tan bahsederken kullanılır. Yapısökümcümüz derrida bu yöntemi heidegger'den alıp heidegger Sous Rature olarak belirlediği Varlık'tan başka sözcüklere uygular.
Burada mühim olan nokta şudur: dil ve düşünce örtüşmez. Biz varlığı düşünür ve burada her zaman Varlık'tan kastımızın ne olduğunu biliriz ama varlık, dilden aşkındır ve bu düşündüğümüz varlığı, dile getiremeyiz. Aslına bakarsanız heidegger kaçtığımız şeyin kaçarak gittiğimiz yerden başka olmadığını ifade eder ve yine aslına bakarsanız derrida'nın tüm derdinin temasının, dil ve düşünce Özdeşliğinin var olmadığını söylemek olduğunu söyleyebiliriz.
En nihayetinde Sous Rature olarak belirlediğimiz sözcük, dile gelmediğinden böyle belirlenir ama onu başka nasıl anlatabiliriz ki diyerek belirsiz imleme ile onu belirsizlik içinde zorunlu okuruz.
