lise boyunca "üniversite de kızlar istemeden veriyormuş" efsanesine aldanıp, 4-5 yıllık üniversite hayatı boyunca hiç hatun düşüremeyen abazanın içleyip, bok atmasıdır. yazıktır. ulaşılamayan ciğer hesabı. halbuki bu düşünceye sahip kişi, yarın bir hatun düşürüp düzse, direk silecektir başlığı. "hayat güzel, eğlen coş" tarzı başlıklar girecektir sözlüğe. yokluk insanı agresif yapar.
genellenmiş, maksatlı bir karalama kampanyasının adıdır. fahişelik bu kimi ortada yapar, kimi de muhafazakar ayağına yatıp saklı gizli köşelerde yapar. insanın ruhu fahişe olmaya görsün; mekan tanımaz. yoksa karakteri oturmamıştır kişinin sırf rol kapacağım diye rol dağıtan tiyatro kulübü üyesiyle sağda solda da yiyişebilir sosyal sosyal. ya da aynı sosyallikte kafada türban yurt bahçesinde kantinciyle gayet de sosyal takılabilir akşamın bir vaktinde. 'ayşe'yi de çağırırız olmazsa buse gelir olm kız mı yok' der fahişe beyinli bir erkek. ne sosyallik ama değil mi? demem o ki fahişelik fiziki olduğu kadar beyinde de biter. karakterle alakalı biraz da. üniversite kulüplerinde değil sorun, asıl sorun oraya gelip bize de ekmek çıkar mı diyen abazanların eli boş dönerek geri kalan herkese çamur atmasında belki de. ya da türk kültürünün kendine verdiği yetkiye dayanarak tek taraflı düşünüp at gözlüğünü çıkaramamakta.
merak ettiğim olay ise bu kişinin kendi özgür iradesine neden başkaları karışır? herkes ahlak zabıtası gibi davranırsa olay nereye kadar gidecek bir sormak lazım kendi kendimize. en ahlaklı kim? neye göre baz alıyoruz?
