hakkında birşey bilmeden şu sosyalizm güzellemesi yapanlara ayar oluyorum. işin sadece edebiyat kısmında hayallerde yaşıyorlar.
geçtiğimiz yüzyılda dünyanın yarısı sosyalizm ile yönetildi ve uygulandığı her ülkede başarısız oldu. zorunuza gitse de bunu kabul edin komünikler. sosyalizmin olduğu her ülkede insanlar yoksulluk ve sefalet içinde perişan oldu. herşeyin kamuya ait olmasından kaynaklanan verimsizlik insanların günlük yaşamda her alanda geri kalmalarına neden oldu. dünya ile yarışta sadece sovyetler birliği uzay, nükleer ve askeri alanlarda etkili olabildi. ancak bunun için de elindeki bütün kamu kaynaklarını buralara aktarmak zorunda kaldı. bu alanlardaki gelişmişlik toplumun refah seviyesini artırmaya hiçbir katkı sağlamadı. çünkü üretip dünyaya satabildikleri bir çamaşır makineleri bile yoktu.
her ne kadar sistem eşitlik üzerine kurulmuş olsa da dünyada her düzende olduğu gibi bu düzende de ayrıcalıklı bir kesim vardı. onlar da merkez parti üyeleriydi. diğer kamu çalışanları ve halktan farklı imkanlara sahiptiler. bu da eşitlik ilkesi için bir paradoks oluşturuyordu. george orwell hayvan çiftliği romanında bu durumu çitlikteki domuzlar üzerinden çok güzel anlatmıştır.
sosyalist ülkeler devlet yapıları gereği merkeziyetçi ve baskıcı ülkelerdi. demokrasi, insan hakları, düşünce özgürlüğü, basın özgürlüğü gibi kavramlar bu ülkelerde yoktu ya da kısıtlıydı. herkes her istediğini konuşamaz, gazetelerde her istenen yazılamazdı.
sosyolojik olarak toplum hayatındaki herşeyde çeşitliliğin az olması insanları bunalıma sürükledi. çünkü insan yaratılışı gereği farklı olmayı isteyen bir varlıktır. bir hayat düşünün ki herkes aynı tip evlerde aynı tip eşyalarla yaşasın. sadece devletin kendisine sunduğu elbiseleri giyebilsin, gıdaları tüketebilsin. düşünmesi bile kasvetli.
en sonunda bu sistemin insanın doğasına aykırı olduğunu kabul etmek zorunda kaldılar ve sistem iflas ederek "kendiliğinden" çöktü. bu iflasın ardından domino etkisiyle sosyalist ülkelerde ardı ardına çözülmeler başladı. romanya'da iç savaş çıktı. doğu almanya berlin duvarını yıkarak batı almanya'ya dahil oldu. varşova paktı sona erdi. sovyetler birliği ve yugoslavya dağıldı. çekoslovakya ikiye bölündü. bir dönemin yıkılmaz denilen "demir perde" ülkeleri için ne kadar dramatik bir son.
diğerlerinden ayrı olarak incelenmesi gereken çin ise soğuk savaş sonrası kapitalizmin abd'den sonraki ikinci merkezi haline geldi.
şimdi soruyorum; bu sistem bu kadar mükemmel ise başta bu sistemin kurucusu rusya olmak üzere bu kadar ülke aptal mıydı da bu sistemi terketti?
günümüzde sosyalizmi inatla devam ettirmeye çalışan küba ve kuzey kore kaldı. bugün küba'nın durumu savaştaki suriye'den daha beter. kuzey kore'de ise distopik bir hayat var. bu kadar sosyalizm aşkıyla yanıp tutuşuyorsanız o ülkelere gidip yaşayabilirsiniz.
feodaliteye karşı burjuva devrimini gerçekleştirmemiş, sanayi devrimiyle fabrikaların etrafında kümelenen kentli nüfus yaratamamış toplumlarda bir boka yaramayacak model.
sosyalizm, var olmak için kapitalist düzene muhtaç.
afrikalı köylüleri isyana teşvik edip ellerine silah tutuşturarak en fazla cehaleti besleyip, soykırımları körüklersiniz.
marx sosyalizmle, devletin ortadan kalkacağını ve köylülerin haysiyetli bir şekilde dünya ürünlerini toplayacağı bir zenginlik, bolluk durumuna ulaşılacağını hayal etmekteydi.
Ancak sibirya'daki esir kamplarının kaba, dehşet verici gerçek yüzü, göstermelik yargılamalar ve atom casuslukları bu gül renkli ortamın herhalde başlangıcı olamazdı derdi rahmetli muşlettin amca...
gerçekte, zamanında sovyetlerde ve çin'de özgürlüğün yokluğu, ne sosyalizmin kaçınılmaz bir sonucudur, ne de kapitalizmin haklı olduğunu gösterir.
bu sadece bir topluma, iktidardaki insanları denetleme olanağı veren politik özgürlüğün ve politik kurumların küçümsenmesinin bir sonucudur, çünkü, bütün toplumların yararına bile olsa, devletin ekonomik yönetimini üstüne aldılarmı, baştakilerin kontrolü gitgide önem kazanır derdi rahmetli kominis Mehmet abi.
