Sf yi dibine kadar yaşamış biri olarak bundan kurtulmanın tek şartı var kendini sevmek
Ve
Bir hedef belirlemek eğitime önem vermek
Benim sf nedenim kendimi diğer insanlardan çirkin ve aşağıda görüyordum lise çağlarında kafa bulunmaların çok olmasından dolayı
Kısaca kendimi sevmiyordum ve sf laneti bir anda başladı noluyo la dedim ilk başka 4 ay sonra anlaşıldı paikayatrisylt tanıyı koydu
1 sene sfli yaşadım evden sahile gidemiodum o derece kötüydü durumum
.
Bu yazıyı telefonun not defterine yazıyorum. Olur da içimden geçenleri yazabilirsem, tamamlayabilirsem, kelimelere dökebilirsem sözlüğe ilgili başlık altında atacağım.
iş bu entry iç dökme amacı da içereceğinden dolayı uzun olabilir. Okumak istemeyenler ve derdini hoplatayım, insan içine çık düzelir diyecek tayfa yavaşça sol frame’de gezinebilir. Kalp kırmayalım olur mu? Hayat kalp kıracak kadar uzun olmayabilir.
Okul-ev arasında gelip giden birisiyim. Evden çıkıp okula gelene kadar telefonla uğraşırım. Bir şey de yaptığım yok aslında. insanlarla göz göze gelmemek, muhatap olmamak için yaparım bunu. Sınıfa geldiğimde ise kimseyle muhatap olmak istemem çünkü birisi bir şey dediğinde, konuşma başlattığında elim ayağıma dolaşacak, kelimeleri cümleleri yuvarlayacağım ve rezil olacağım diye düşünürüm. Hoca derse girdiğinde göz kontağı kurmaya çalıştığında gözlerimi kaçırırım. Sınıfta hoca rastgele kişi seçip soru sorduğunda, ingilizce ya da herhangi bir paragraf okutturduğunda “inşallah beni kaldırmaz” diye söylenirim içimden.
Sınıfta 2-3 tane sürekli muhatap olduğum insan var. Okul çıkışında ne yapalım, nereye gidelim diye konu açtıklarında beni kafelere, saçma sapan mekanlara beni zorla sokacaklarını bildiğim için kaçacak delik arıyorum. “Eve gidip uyuyacağım, halsizim, uykum var, üşeniyorum” gibi bahaneler kullanıyorum ama genellikle işe yaramıyor. Neden mi yaramıyor? Çünkü ben insanlar kırılmasın, üzülmesin diye kendimi arkaplana atıyorum. Israrlarına fazla dayanamayıp zorla da olsa gidiyorum gönülsüz bir şekilde. Elime telefonu alıp put gibi oturuyorum gidilen mekanda. Kalabalıktan, insanlardan rahatsız oluyorum. Terliyorum, bunalıyorum. Bunu çok kez onlara söyledim ama şaka gibi geliyor onlara. Belki bunu da bahane sanıyorlar... anlamayacaklar hiçbir zaman.
Seneler önce ilk üniversitemdeki arkadaşım “bodruma gidelim mi lan, değişiklik olur” tarzında muhabbetlere girdi. Ben de içimden gelmeyerek kabul ettim. Aslında bu benim için çok iyi olurdu ama ben o kadar girişken birisi değildim. Tur ile gidecektik ve ben son taksidini ödemiştim. Türlü bahaneler ile ekildim ve tek gitmek zorunda kaldım. Yol boyunca “ulan ben oralarda ne yapacağım tek başıma” soruları ile kendimi bitirdim. Otele varıldı. Herkes elinde valizler ile check-in bekliyordu. Ben ise kalabalığa dayanamayıp bahçeye açılan kapıdan geçip oradaki bahçe koltuğuna oturmuştum. O aralar ne oldu pek hatırlamıyorum ama benim gibi tek gelen birisinin olduğunu ve aynı odada kalacağımızı öğrendim. iyi de bi çocuğa benziyordu. O da orada birileriyle tanışmıştı. Topluca kaynaştık. Benim için çok zor oldu ama başardım. En azından yalnız değildim. ilk konakladığım otel burasıydı ve hödükler ile geldiğimiz için bana işleyiş hakkında bilgi verilmedi. Ya da verildi ama ben yabaniliğimden dolayı köşe başlarında poğaça kemirirken kaçırmış olabilirim. Evet otelden çıkıp poğaça falan bulup onları yemiştim. Olaya gelelim. Geceleri disko, bar girişlerimiz ücretsizdi. Evet ben de peşlerine takıldım. Tanıştığım kişiler kız bile düşürmüştü. O kızlar da yanımızdaydı. Çocuklara dedim ki ben sizin yanınızdayım ama ayıp olmuyor demi lan? Falan diye sordum kızları belirterek. Olur mu öyle şey vs muhabbetleri olmuştu. Her neyse. Millet uçuyor, müzikler, danslar, ışıklar havalarda uçuşuyor. Masadaki herkesten hadi oyna, dans et uyarıları geliyor ama ben ayıp olmasın diye yerimde sallanıyor, adnan oktar tarzı saçma hareketler yapıyordum. Omuz atıyordu kız bana ayak uydur diye. Ama yabaniydim ben. Yamyamım ben lan.
Geç kalınan derse giremem. O kapıyı çalıp, tüm gözler üzerimdeyken ben hocaya tek kelime laf edemem. Bu yüzden boş sınıflarda bokunu yemiş bülbül gibi oturup dersin bitmesini beklemişliğim var. Aynı durum vize, final gibi sınavlarda da geçerliydi. Geç kaldığımda sınıfın kapısına kadar gelip geri dönüyordum.
Acabalar? Evet ben bunlarla boğuşuyorum. Sevdiğim insanlara zarar mı gelecek, bir şey mi olacak? Birisi mesaj mı atacak? Kiminle konuşuyor bu? Son görülmesi neden 03:33? Ben 01:21 de yazmışım ama onun son görülmesi neden 01:25. Ve neden cevap vermemiş? Birisine yazıp bana yazmadan mı çıkmış? Acaba bana yazmıyor da kiminle ne yapıyor? Acaba beni umursamıyor mu? Acaba kötü bir şey mi yaptım? Acaba kötü bir şey mi olacak? Gibi düşünceler beni mahvediyor. içim içimi yiyor. işlerim rast gitmiyor. ilişkilerim mahvoluyor.
insanların samimiyetsiz, menfaatçi, yapmacık, fırsatçı, ikiyüzlü olmasına dayanamadım ben. Kendimi çektim. O kadar çok çekmişim ki adapte olamıyorum. Eski yaşantımda belki çok alkol içiyordum, belki çok pislik çevrem vardı, belki insanları üzüyordum ama mutluydum. Şimdi benim istediğim huzur, mutluluk, neşe. Ben artık istemiyorum acabalarla boğuşmayı, kötü kötü düşünceler içinde boğulmayı, insan içinde kasılmayı. Huzur istiyorum, neşe istiyorum. Gelsin artık o huzur be.
Not : çok kez tedavi amaçlı doktorlara gittim. Çocukluktan beri psikiyatrist geçmişim var ama bir sonuca varamadım. Ya başlarından savıyorlar, ya ilaçlar işe yaramıyor, ya ilaçlar yan etki yapıyor, ya da “amaaaan ben ilaçlara bağlı mı yaşayacağım, içmiyorum bundan sonra” diyerek biraktım ilaçları. Her defasında iyi hissettiğim zamanlarda da hastalık sonradan hortladı. Son gittiğimde de secita 10 mg verdi. Kullanıp tekrar randevu aldım ama aynı doktora sıra alamadım. Başka doktora gittim ama o da bir şeyden anlamıyordu. Aynı ilaçtan iki kutu yazarak yollamaktan başka bir şey yapmadı. Ben de ilacı bırakma kararı aldım. Tekrardan doktora gider miyim bilmiyorum ama tek bildiğim şey iyi olmadığım. iyileşmek istiyorum ama derdimi anlatamıyorum. 10 sorun varsa 2 tanesini anca anlatabiliyorum. Kağıda yazıp vereceğim az kaldı.
Teşekkür notu : teşekkür eder, nickinizden öperim. Mutlu ettiniz bu yazımı okuyarak. Konu hakkında fikriniz, bilginiz, tavsiyeniz varsa bir mesaj kadar uzağınızdayım. Olur da cevap gelmezse öldü mü ulan bu herif demeyin. Uyuyorumdur ayı gibi. Uyanınca yazarım *
Psikoloklar senin yaşadığın hastalığı yaşamadıkları için yaptıkları çoğunlukla sahte ve para için oluyor. ilaçlarda bu konuda çözüm getirmez. Bu konuda insanın içinden çabalamak istemesi geliyor. Bu konuda sosyal fobisi olup tamamiyle kurtulan kişilere danışmak çok daha mantıklı eğer endişelerle dolu bir insansan biraz rahatlatmaya çalışmak lazım
Sosyal fobi miydi bilmiyorum ama bende uzun bir süre benzer sıkıntılarla boğuştum. Öyle ki; nakit mi taksit mi diye soran mağaza görevlilerine nakit demeye çekiniyor ve alışveriş yaparken sürekli bunu nasıl yapacağımı kuruyordum kafamda. Fakat sürekli zorladım kendimi. bir şeyi yapıp yapmamakta ikilemde kaldığımda aniden düşünmeyi bırakıp harekete geçtim. Bu ilk başta çok zor oluyor ve cesaret istiyor ama her seferinde daha kolay bir hâl aldığını farkediyorsunuz. Tıpkı aniden soğuk duşun altına girmek gibi. Zor ama bunu yapabildiğinizi gördüğünüzde kendinize olan güveniniz daha da artıyor.
evden çıkmak istemezsin, insanlarla iletişim kurmak isteyip beceremezsin bundan dolayı acı çekersin kimseye de anlatamazsın. psikolojik hastalıklarımdan biri . lise hayatımda en çok çektiğim
dönemsel bir hastalık. Kendisinin muzdaribiydim. Ama aşılıyor. Daha doğrusu zamanla bitiyor. Ergenlik çağlarında baş gösterir.
Bu hastalığı yaşarken hiç geçmeyecek gibi gelir. Ama geçince kendin bile anlayamıyorsun geçtiğini. Uzun süren bir hastalık. Yıllarca sürüyor. En iyisi tedavi olmak.
Türkiyenin %80ine yakın kişide olduğunu düşündüğüm hede. Çünkü öyle büyütülüyoruz, çekingen büyütülüyoruz biriyle kavga etsek annemiz bize kızıyordu falan filan.
Bende de var sosyal fobi bunu birine söylesem yok yahu ne alakası var der ve inanmaz. Dışardan özgüven sahibi her şeyi mükemmel yapmaya çalışan biri olarak görüyorlar lakin öyle değil. Her şeyi mükemmel yapmaya çalışmak da eleştiri almaktan korktuğum içindir yani bu da sosyal fobi belirtisidir, özgüven konusuna da gelirsek, açıkçası çoğu zaman özgüven gerektiren şeyler de aşırı heyecan yapıyor hatta ortamdan uzaklaşırım, insanlar her ne kadar açıksözlü özgüven sahibi biri olarak düşünse de beni öyle değilim sosyalfobim yüzünden öyle bir role bürünüyorum sadece.
Doğduğumdan beri kendimde bir gariplik hissi veriyordu bu hastalık. Elin kolun tam tutmuyor ama özürlü de değilsin. Hem fizyolojik hem psikolojik bir sorun yaşatıyordu. Ayakta bile dururken acı çektirirdi.
Bugün herkes bu tür başlıklara yoğunlaşmış nedense.
Her şeyi de sosyal fobiye bağlamak mantıklı değil. Fobi olması için normallik dışı bir durum olması gerekir.
Bu hastalık sanırım serotonin hormonun eksik salgılanmasından kaynaklanıyor.
En sıkıntılı ve içinden çıkılması en zor olan psikolojik rahatsızlık. Her kişide aynı seviyede belirti göstermez fakat hangi raddede olursa olsun gündelik hayatta kişinin sosyal ilişkilerini olumsuz etkiler. Tedavisi %100 sonuç verse de kişinin kendini kabullenmesi ve tedaviye başvurmaması durumu tersine çevirir.
türkiye psikiyatri derneği’ne göre; sosyal fobi, kişilerin başkalarıyla etkileşimde bulunacakları zaman kuvvetli endişe hali yaşamaları şeklinde kendini gösterir. bu endişe hali, bireyin sosyal hayatını etkilemeye başladığı zaman, sosyal fobi rahatsızlığı yaşanabilir. günümüzde psikolog ve psikiyatristlerin en sık karşılaştığı şikayetler arasında yer alan sosyal fobinin belirtileri şu şekilde imiş: https://kulturveyasam.com...-8-madde-ile-sosyal-fobi/
Karşısındaki ne Kişiliğini ORTAYA koyacaksın ki senin kim olduğunu bilsinler o na göre davranış sergilediler varsın seni dişlasinlar sen bu degil misin.
Olduğun gibi ol. Kim ne derse desin.
Uzun zamandır ve hala yaşamakta olduğum bir anksiyete bozukluğu sanılanın aksine düzeltilir ama sorun kaygı değil gösterilen tepkinin farklılığıdır belirtileri kalabalık içinde konuşurken kızarmak sunum yaparken terlemek heyecanlanmak her topluma girince kekelemek ve yine kızarmak insanlar seni eleştirir diye susmak kalpte çarpıntı sosyal fobi bir kaybı bozukluğudur sanılanın aksine çevredeki insanların dışlanması ile tetiklenebilir hatta bunu fark eden sosyal fobisinin yıllar sonra karşılık bile verebilir asıl sebebi toplumdan sürekli atılmaktır arkadaş ortamına alınmamaktır hatta sevgi saygı bile görmemektir çevre tarafından bu fobi tetiklendikçe tetiklenir oysaki ben kaç defa söyledim bak herkes insan dedim ama sorun orada değil sorun sürekli toplumdan dışlanmakta her insan farklıdır öncelikle bunu herkes bilsin hepinizin kendine özgü karakteriniz var bunu kabul edin sosyal fobinin asıl nedeni toplumda eleştirilmektir sürekli yüzüne tokat atılmasıdır aslında sosyal fobik insanlar son derece duyarlı ve duygusallardır demem o ki dünyanın en masum insanlarıdır öyle ki otobüs butonuna bile basmak için yakın bir yerde otururlar koltuğa duydukları hisler de derindir genellikle dışarıda insan denilen şefkatten yoksun varlıklar olmaya devam ettikçe bu hastalık üreyecek sebebi sadece duygusal olmanız bu arada bu hastalık nasıl mı geçer? Şöyle geçer toplumdan soyutlanarak ve izole olarak bir de üstüne giderek diyeceğim ama bu çok zor korku sebepsizse buna bir şey edemeyiz en sonunda insan özüne dönüyor abartıyoruz bazı şeyleri mükemmellik kaygısında değiliz sadece biraz doğal ve duygusalız ama hayat güzel cıvıl cıvıl hayat kısa kuşlar uçuyor gel gör ki sosyal fobili ya da anksiyeteli buna aldırış etmez tedavisi mutluluk fakat durgun bir yapı seyrederse pek de mümkün görünmüyor ya da arkadaş grubunda olacak sürekli dışlanmayacak geçmeyecekse bile azalır sonuçta bir korkudur içinde panik depresyon hatta şizofrenliğe kadar bile bilebilir sosyal fobi tedavi edilmezse o hasta artık şizofren olur.
çekilebilir bir şey değil biliyorum ama keşke bende de olsa dediğim fobi. olsa da insanlardan kendimi uzak tutsam. her ne kadar insanlar konusunda negatif düşünsem de tanıdığım ya da tanımadığım, herkesle iletişim kurup, fikir alışverişi yapmak ya da sorunlarını merak etmekten kendimi alamıyorum. özellikle uzun zamandır tanıdığım birilerini kalabalık bir grup halinde görünce yaşadığım coşkulu fırlama tavırlarım ve akabinde onlara olan şaka, tatlı-sert sayko davranışlarım çevremce bilinen bir gerçek.
insanları iyi canlılar olarak tanımlamıyorum fakat iletişim kurmayı, konuşmayı seviyorum. ve bu huyumdan da nefret ediyorum. zira bir gence tavsiyeler verirken kendimi tükenmiş hissediyorum. sesim beni rahatsız ediyor. insanlar beni tüketiyor, uzak durmalıyım onlardan. eve kapanıp birkaç ay hiç kimseyle iletişim kurmamalıyım; en azından çizgilerim yeniden keskinleşir. zira bir şeyleri tamir ederken çizgilerim de deforme oldu bu süreçte.
Ah bu çok zor ve ciddi bir fobidir. Bir zamanlar bende böyleydim kendimi kitaplarla ve kalem kağıtlarla yavaş yavaş alıştırdım bu fobiye ve bir zaman sonra alıştım gerçekten de artık o kadar da korkmuyorum.
