kağıtlar dağıtılmıştır sıcak yaz gününde. hoca seri adımlarla gezmektedir sınıfta, dönemin son seremonisidir bu: final sınavı.
kağıdı incelersin 5 soru, hepsi de boru gibi. 2 tanesini tam yapabilecek g.., pardon bilgiye sahipsindir. neyse başlarsın o birincisini yapmaya. kısa bir sürede tamama erer sorunun çözümü, 20 puan ceptedir. muzaffer bir kaptan edasıyla ikinciyle ilgilenmektesindir ve tabiki sınıfı kolaçan eden bugün daha bir güzel giyinmiş gözetmenle de. ah bir de o topukluları giymemiş olsa.
ikinci soru da tamamdır. 40 puan cepte. ortalama z.ksen 40 çıkmaz. tamamdır hacı, geçtim diye düşünürsün. epeyce de bir süre vardır. artık sağı solu kesersin biraz, diğer sorulara umarsızca bakışlar atarsın. dakikalar geçer, ve bir parmak yükselir sınıfta hoca uğradığında:
"hocam, 3. sorunun b şıkkında pi yerine 3 alabilir miyiz?"
burada film kopar: 3. sorunun b şıkkı mı? lan onun b şıkkı mı vardı yaa?
tahtaya board marker'la yazılmış kalan süre 10 dakika ibaresini gördüğünde yusuf yusufluk katsayın tavana vurmuştur. lanet edersin zamanında soruyu tam okumadığına. ama bunlarla birlikte bir hışım girişirsin bu b şıkkına...
sınavın son 1-2 dakikasında gözetmen ablamız sorunsuz bir sınav atlatmanın heyecanıyla bol gülücüklü takılmakta, harıl harıl soruları çözen öğrencilere bakıp "lan erken bitirmediniz de benim işim de erken bitmedi ya" diye içinden geçirmektedir.
hoca da son anlarda hala sorularla uğraşan bünyelere "nasıl koydum çocuğu" bakışı atmaktadır.
neyse, sınav biter o sorunun eksik kalan kısmını da yapmışsınızdır tam olmasa da. notlar açıklandığında düşük çıkan ortalama sayesinde geçmişsinizdir. ama notlar açıklanana kadar kalma/geçme olayından emin değilsinizdir. içiniz içinizi yemiştir.
soruları didik didik okumaya yemin edersiniz o günden sonra.
